Ay Tutulması (II) Şiiri - Ayhan Sönmez

I
sakalında zaman eğiren pir-i mugan
tenha gecelerin
ipini çözüyor hiç sebep yokken
sensizlik batınca bağrıma
haresinden ıslak döküyor gözyaşını
süngüsünü düşürmüş bir ay

II
söz noktasız cümlelerde
bulurmuş yolunu aşkın
ay tutulurken öpüşmek
âşıkların işiymiş
gecenin en sensiz yerinde
zamanı uyandırıp uykusundan
yokluğuna sarılmak kalıyor bana

III
üflesem ruhumu ruhuna
boydan boya yarılır deniz
tenha bir robenson
kendiliğinden
karışır kalabalıklara

IV
rüştünü
kaçak gecelerin
kimlik bunalımından devşirir
gözlerinde tomurcuklanan şiiri aşkın
eskil üşümüşlüklerim
kırmızı karanfiller taşır
bakışlarınla
tepeden tırnağa ısınacak sabaha

V
eylemci bir kırlangıç
herkesten iyi anlar dilini
saçak altında üşüyen
kimsesiz çocuğun
yokluğuna başka tarif arasam
hangi sözcük yeter
sensizlikte nasıl üşüdüğümü anlatmaya