Ay Tutulmasi Şiiri - Yılmaz Sevket Arslan

Keskelerle suslenmis her sonbahar
Hazince aglar ayak izlerine
Yapraklar ardindan yas tutup duser
Agaclar zemheri doker biraktigin dudak izlerinde

Geceler bir omur sensiz
Karanliklari aydinlatan umutlarim koreldi
Sabahlarin sogugu degiyor tenime
Usuyorum
Usurken usulca seni dusunuyorum bir kose basinda

Dussuz bir zambaga donusuyor dunya
Kuytularda gezniyor dussel umutlar uzakta,cok uzakta
Ayin serin yuzune sakla beni
Solugum sesin olsun saklandigim kuytularimda

Ay tutulurken yildizlara dokunmak istiyorum
Her kayan yildizda bin dilek tutuyorum nefessiz
Bulutlar emip aliyor icimdeki sana dair seni
Cocuklugumun tul kanatli kuslari degiyor ruhuma

Yuregimin derin vadisine aksamlar inerken
Ovalarimda dort nala yarina kosuyorum yalin ayak
Unuttugum collerde yanarken
Ben hasrete tutsak buyuyorum bu daglarda

Sen aksam ustu yuzlu tapinagim
Sen sabahlarimin ibadeti gunesim
Sen yanlizligin senfonisi
Sen icimin kanayan yarasi sevgili en sevgili..

Simdi ninnisini soylesin dilim
Suskularim dile gelsin
Sevgileri dogur kusat beni
Ben olmezden az once olsun...

Yilmaz Sevket Arslan