Ay Tutulması Şiiri - Necip Zeybek

Hey Denizli,
Duydum ki meşhurmuş:
Kızın, tozun bir de horozun.
Dinledim dün sabah,
Ötmüştü seninki uzuun uzun.

Havamda mı değildim,
Rüzgâr mı esmemişti,
Gördüğüm kızlar,
Beni mi kesmemişti!
Suyu kurnadan içermiş keçinin uyuzu,
Yutmamıştı keçiniz henüz o meşhur tozu...

Nereden çıktı, bilmem,
Yürümüyordu ayakları...
Bir aydı, akıyordu.
Dans ediyordu göğüsleri,
Kamaşan gözlerim,
Aval aval ay kıza bakıyordu.
Kızararak gelincik yanakları,
Yıkanarak kiraz dudakları,
Yörüngesine davet etti.

Denkleştik boyu, boyumca,
Uzun saçları savrulup tenimi yalayınca,
Bir güzel koktu, bir güzel koktu...
Sarhoştum artık ben,
Dünya neyime,
Güneş neyime,
Gönlümde başka bir ışığa yer yoktu,
Mühürleyip gözlerimi,
Yörüngemde dönmeye devam et, dedi.

Tatlı bir tebessüme dokundum,
Ve ufacık, pamuk pamuk sıcak bir ele......
Yoktu bu güzelliğin emsali,
Her şey tastamam,
Yemem için soyulmuş şeftali!
Fakat çook uzaktan bir göz bana bakıyordu,
Söz yoktu aramızda,
Yoktu ayıp, günah ya da yasak...
Fakat hani güven vardı,
Bizde karşılıklı kat kat...
Hani vefa vardı,
Hani bizde sadakat...
Görünmez bir el bağladı ki dilimi,
Kül yutmuş Denizli horozu misali,
Çıkmadı ay kıza bir daha gıkım.
Senin istediğin oyunmuş,
Asıl oyun bizdeydi, sen yoluna devam et, dedi.

Dolunay’ın yüreği gibi,
Kaynıyordu Denizli deli deli.
Çapkın kaynıyordu çevresi,
Denizli’nin kaynadığı gibi...
Dolunayın gözleri bir sevdalı gönülden,
Sevda arayan bir başka gönle kayıyordu...
Battı gitti ben dokunmadan Dolunay, o gün.

Ana duygu:
Sadakat ve güven duyguları ne kolay oluşturulacak, ne de kolay yitirilecek duygulardandır. Bir anlık zevke kurban edilmemelidir.