Ay Tutulacak Şiiri - Zehra Birsen Yamak

Anıların “gel-git”lerinde ellerin
Ellerin yosun tutmuş
Tükenmiş tesellilerin
Mecrasında kurulacak bir hüzün sofrasında
Beklentilerin
Yorulacak
Bırak, biraz da dalgalar yorulsun
Nasılsa birazdan
Ay Tutulacak…

Anıların “gel-git”lerinde düşüncelerin
Gecelerin içine kurulmuş saat
İki uçtan kemirmiş mesafeleri
Yıllar; gemini azıya almış at.
İçinde bir çocuk belirmiş
Tutturmuş en olmaz şeyleri
Delirmiş vaat
Yıkmış tunçtan kaleleri.
Varlığın; yoksul itaat
Yargılanmış
Beraat denilen suçtan.
Kurtaracak vuslat
Aşkı marazdan
Bırak kurtarsın
Nasılsa birazdan
Ay Tutulacak…

Artık her köşe başın çıkmaz
Çıkmazında anılar…
Toz duman savrulacak
Gezinecek sesinde, ensesinde bir yelin
Ay gidince soğuracak
Sallanacak ucunda yaftası paslı telin.
Yaslı gün doğuracak
Sancısı suya muhtaç, her öğüne aç gelin
Tanyeri sanrısında yeniden boğulacak
Boğulacak çığlığının gölgesinde bir cenin
Hissedeceksin… Hisset
Buhurunun peteklerinde
Od’a yakılmış tenin
Hayat eteklerinde
Kırılacak
Kadehten sırça
Kayıp gitmiş ellerinden ibret
Paramparça
Bir adım atsan canın yanacak
Eğilsen
Parmakların toplayacak
Dönüşü yok cihana hiçbir zerrenin
Yazgı baştan
Taştan bir heykelsin oysa
Nasılsa… Birazdan
Ay Tutulacak…

Anıların “gel-git”lerinde yıllar
Yıllar; fırtına sonrası ganimet
Yollar; yitirilmiş, bitirilmiş nimet
Kıvrım, kıvrım tükenmişlik
Depremlerin uğuldayacak…
Uğuldayacak, gecenin sesi…
Kımıldayacak içinde, çığlığının gölgesi
Sezeceksin
Bir yerden tanıdık, bir yerden bildik
Bu fırtına öncesi
Bu sessizlik, bu çaresizlik
Çaresizlik çaresi
Yollarca, yıllarca uğuldayacak…
Nasılsa… Birazdan…
Ay Tutulacak…