Ay Türküsü Şiiri - Nurşen Kaygısız

ilk akşamdan yola çıktı.
eteklerinde,
ellerinde,
yüzünde kirlenmiş anılar...
anıların yakılmış uçlarında,
dağılan küller...

yaslansa yıkılacaktı,
son bir çiviydi tutan
ruhun gizlerini.
ışık süzülürken ince geçitlerden
bir bardak çayda demlendi
ömrün çer ü çöpü...

ay türküsünü söylemeye durdu
boncuk boncuk sözler dizdi
yeryüzüne.
yollar kurdu ışığından
halesinden hülyalı geceler dağıttı;
çocuklara,
yılgınlara,
umutsuzlara...

şimdi
sen,
al gökyüzünden
payına düşen yıldızları
aydınlat gecelerini...

ağustos 2010
ödemiş