Ay Taşları Saçlarımda Şiiri - Feyza Muhurlu

1.
Gün geceye yavaşça göz kırparken,
derinden ayaklanma başlıyor sol yanımda
Sanki zemheri tadında ayazda kalmış bu baharda,
amansız rüzgarlar esiyor içerde,engel olmak istiyorum
ne kalmışsa daha da kırıp-döküyor savuruyor yüreğim
acımasız düş kırıklıklarıyla savruluyor..

Kendine zararı aslında
bütün gölgeleriyle beraber yabani bir ağrı
sarıyor dörtyanı çevrilmiş gibi esarette,
kaçmak saklanmak istiyor,yolunu bulamıyorum
yine gecenin en ıssızına sığınıyorum
masum düşüşlerinde kalıyorum..

2.
Dün gece yıldızlara dokunamadım
gözlerimi kamaştırdı,senin gibi uzaktılar
Ay ve yıldızlar kolkola gök/yüzümde
nadide bir tablo gibi asılı duruyorlardı..
Dokunamasam da,düşen ay taşlarını
bir bir topladım ellerim yanarak
savurdum sevi yerine ayrılıkların üzerine
yeniden küllerinden doğsunlar diye..

İçim içime sığmıyor özleminden,
öyle taşmaktasın ki, şiddetinden
yabani çiçekler büyüyür dallarında
ala bulanmış renklerinle açıyorsun
divane yüreğim yarım bıraktığın
ve daha da eksildiğim yerlerinde..

Düşün,gökteki yıldızları
mum niyetine görüyor gözlerim
nasıl olsa sönecekler zaman dolduğunda,
düşecekler yine saçlarıma yağacaklar,
belki yanacaklar, en önemlisi yakacaklarda..

3.
Aklıma sessiz ve derinden gelen bütün saldırılarını
olanca gücümle bertaraf ediyorum anlasana..
Sağ kalan yanlarımı yok'etmeni seyretmek
yok,yok/et demek..yine izin vermek
seve seve,uğruna feda olmak isterdim..

Zorlama bir güç gösterisi değil ki bu
bilsen,kendimle nasıl savaşıyorum
bütün seven yanlarımın her zerresinde vurmak
vurulmak yeniden,olmadı hapsetmek
hiç açılmayacak mühürlü kapılar ardına
ve gün görmemiş odalara sığınmak
belki de yine boğulsam da soluğunda
hapsolmak istiyorum..

Sonra,memleketlerce gitmek,
terketmek istiyorum
ne kadar uzaklaşırsam senden
o kadar kurtuluşum demektir..

Yolda senden aldığım
bahardan kalma kokularını,
çocuklara emanet vermek,
onları sevindirmek istiyorum,
belki de yüreklerimizin affı için,
mahfımızdan arınmak için..

4.
Var'olan bu bilinmez
ve görünmez şey her neyse;
Bir nevi kendini unutma hali
ve görünmeyen katilindi
Saklı kuytularda yok/ediyor,
dibe daha daha derine çekiyordu..

Varlığına boşuna aldanırsın,
kendi içinde bütün düşleri ıslah ediyordu
Dilsiz elleriyle son kaleyi de zaptederek
teslim alıyordu..işte aşk

5.
Gitgide zorlaşsa da,
aman vermez yoksun/luğunla
uzlaşıyorum..

Susturuyorum,
usul usul depreşen sancılarımı
severek uyutuyorum..

Ah bir nefes olsa şimdi,
çeksem içime
hiç yokmuşsun gibi
arınsam..

Sonsuza kadar,
üzerime üşüşen
eğreti gölgelerinden
kurtulsam....

Bir eflatun..
01 06 2011 İzmir