Ay Taşı Şiiri - Şuayip Avşar

Küçük Ay Taşı dua ediyordu:
“Evrenin Sahibi!
Milyonlarca yıldır hayatın etrafında dönüp duruyorum
Ama onunla hiç karşılaşamadım
Bana hayatı tattır”.

Derken tuhaf giysiler içindeki İnsan
ay makinesi ile çıkageldi
Ay Taşı biraz da ürkerek:
“Hoşgeldin. Sen kimsin, nereden geliyorsun? ”
Galiba sesini duyuramamıştı,
veya dilini bilmiyordu.
“Heeeey! Duyuyor musun? ”
Demeye kalmadan
İnsan Ay Taşı’nı kaptığı gibi çantasına atıverdi.
…
Hayalini kurduğu hayat gezegenine doğru yaklaşırken,
“Duam kabul oldu” diye
içinden geçirdi Ay Taşı
Asmosfere girince
dünyayı seyreylemeye koyuldu

Fakat düşlediklerinden farklı şeyler görüyordu;
Baktıkça yeryüzünde savaşanları,
kırıp dökenleri,
yıkımları gördü
Baktıkça yalanları,
hileleri,
azgınlıkları gördü
Baktıkça zulmü gördü….

“Acaba
şu atmosferin toz ve bulutu gözlerimi mi perdeliyor? ”
Yaklaştıkça herşey daha beterdi
Hayal kırıklığı içindeydi,
Olmayan küçük ellerini kaldırdı:
“Evrenin Sahibi!
Ya onları benden kıl
Ya da beni göktaşı kadar büyüt ki
bu zulme bir son verebileyim! ” diye feryat etti

10.02.2014