Ay Söndü Şiiri - Lokman Hamitoğlu

AY SÖNDÜ

I

Senin ilk yüzünü sevdim.
Ay gibi dupduru yüzünü…
Sonra gözlerini,
Sözlerini…
Seni sevdim en çıldırasıya duygularımla…

Canımı acıtıyordu sensizlik
Senden habersiz haberini alırdım.
Senden habersiz senin için ağlardım
Islanırdı yastığım,
Kan ter içinde kalırdı yatağım,
Kabus görmüşçesine fırladım ayağa
Sona duâlar ederdim senin için…

Seni beklerdim görüş günü gözetmeden
Görüşsüz günlerimde seni bekledim
Ama sen yoktun
Sen gelmedin
Vefayı vefasızlığından garkedip gitmiştin.
Yollar yoldaşın olsun…!

II

Senden sonra güneş doğdu odama
Sen ay’dın ve söndün…
Şimdi güneş düştü yüreğime
Gülüşü,
Gözleri,
Sözleri güneş olan biri…
Seninse varlığına rahmet okudum
Ve helvanı yedim… İştahla…!

Lokman HAMİTOĞLU