Ay Sığınağı Şiiri - Yusuf Gökbakan 2

AY SIĞINAĞI
Gitti herkes
Yalnız ben kalakaldım.
Yalnızlığı,
Yaldızlayıp şöyle beş on dakika daha,
Koluma takıp vişne çürüğü
Ötelenmiş bir yıldız,
Çıkarım ben de
Hayallerine boyanmış,
Bu ıztıraplı odadan.
Yosun tutan duvarlarına,
Kış gibi titrek ve üşüyerek
Bir öpücük konduraraktan.

Göğe uzanan bir selvinin dalından.
Ay çekmeden daha sularını okyanustan,
Sığınmak gerek ay sığınağına.

Sınama beni serçe bakışınla;
Saçındaki firkete gibi,
Tüm tutunuşum sana.
Sana her dizelenişim;
Çiçeklenişim sana, sonra ıtırlanışım.
Verecek başka da bir şeyim yok sana
Ha bir de şu haki ve buruk,
Gülüşüm var bir de
Gel taşınalım desem gök evimize,
Çatısı bulutlardan.
Sığasam saçlarını
Taksam bir palmiye yaprağı, taçtan.
Bu sarsak çatının altında
Yağmur olsak.
Bilirim sen umursamaz, ben umarsızım
Benimki geniş bir hayal,
Kısır bir umut
Ve sağnak.
YUSUF GÖKBAKAN