Ay(r) Ilıktı Ve Yıldızlar Parlak

Ay(r) ılıktı ve Yıldızlar Parlak

Beyaz kağıtların keskin kenarlarıyla
parçalanıyor kelimelere yüklediğim duygularım.
Çocukken de yazardım... Büyüdüm..
Ama ilk kez yazmak böyle zor..
İlkez, büyük yaşadım, o yüzden bende kalanları yazmak zor.

İçimde akan nehirler, hep aynı yöne akıyor.
'Sana' diye 'sen' diye akıyor.

Hatırlıyor musun?
Seni her düşündüğümde, sesim kalemim olurdu.
Sesim; zamanın olmadığı,
ince, ipekten yapılmış köprülerden ilerleyip kulaklarına varırdı.

Gönlüm akıyordu sana doğru ve ruhum da yön değiştiriyordu.
Hızlı ama bir o kadar yavaş..
Delicesine ama bir o kadar da sakin ve huzurlu..

Büyük kalabalıkların içinde bulurdu gözlerimiz birbirini.
ve üstelik tek kişilik yalnızlıklarımız vardı.
Ben yalnızlığıma davet ettiğimde yalnızlığını,
sen içindeki yalnızlığı
benden, daha çok seviyordun.

Ama yine de duyardın işte,
gülümserdi gözlerin, maviliklerde uçan kuşları seyrettiğinde..

Duyardın.. Biliyorum hala duyuyorsun.
Şimdi.. Şuan da...
Ben seninle konuşurken ruhunda dolaşıyorum.
Bedenin uyuyor, yorgun..
Gözlerinle baktığın yerden uzaklaşan bakışlarını
ve kimselere hissettirmeden bir an' lık gözlerinin dalmasıyla
sadece an' ın yakaladığı o ince sızı..
ve sen kapatıyorsun gözlerini...
...
Sen, hep beni böyle duyacak mısın?
Ben, hep böyle anlatacak mıyım?
...

'aşkı sen öğretmiştin
unutmayı da öğret
seni nasıl sevdiğimi bilmiyorsun

ne vardı ayrılığa koşup, sarılacak
hasretin de gözyaşı var, görmüyorsun..'

diyor şimdi dinlediğim şarkı da..

'Ayrılık'.

Ayrılık bir zafer midir sence?
Ayrılığın, hiç sevmediğim bir yönü de;
içimde büyük boşluğun, büyük acısı..
Büyük çığlıkların o ürkütücü, yıkıcı yankısıydı.
Sen; öyle içimdeydin ki, seni oradan çıkaramazdım ve kalmana izin verdim.

'Ayrılık'.. Ne çok korkardık bu sözcüğün yüklendiği anlamdan.
'Veda' bile edemezdik, uzun gidişlerimizin ardından..
Biliyorduk çünkü; yıllar sonra bile olsa sesimi duyuracağımı
ve senin duyacağını..
Yolu biliyorduk..
Hiç gitmediğimiz yollar üstünde, ince ve ipekten dokunmuş köprülerle..

Ayrılık...

Ay(r) ılıktı.. Yıldızlar da hep parlak..
Biliyorduk ki gece, hep gündüzlerin ardında kendini gösterecekti..
Tıpkı yıllar geçse bile birbirimizi duyup da gördüğümüz gibi...
Evet 'biz' gibi..
Gösterip kendimizi, yine kaybolacaktık.
Birbirimizin nerede olduğunu hiç bilmeden..
Gündüzleri anımsamadan..
Gecenin, geleceğinden emin..
Aynalarda, gerçek yansımamızı gördüğümüz müddetçe..
Biliyorduk..
'Ay(r) ılıktı ve yıldızlar parlak..'