Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Yürekten gelip, yürekleri delip geçen mısralar .
Karışır sancı
Rengi kaçmış harfler yatağına
bu mısralar aldı götürdü beni, ne zaman getirir bilmem.
Şiirle kal.
güzel ve zarif bir şiir beğeniyle okudum günün şiiri olmaya layık bir eser kutluyor ve on tam puan la taçlandırıyorum bu şiirinizi şükran hanım selam ve sevgilerimle
ipekyolu tini çok eski tin galiba.. ama hala geçerli mi..
yaz yaz bitmez...
şairimizi tebrik ederim..
güzel bir şiirdi...
ve Sn. Kemal İspir şiir bu mudur? eğer buysa 'şair olmaya özenen' dediğiniz ben Mine Gültepe şair değilim.
Aşık Mı Oluyorum? ..
canım
ipek gibi siniz
ipek gibi yumuşak
ipek gibi el emeği göz nuru
ipek ecesi She-Ling-She'siniz
en iyisi anlatmamalı
duyurmamalı bunları size
siz
ne güzel siniz bende
ipek yolundan çok daha zor
ve
sevmekten çok daha yüce
hangi dağ var bu evrende?
canım
su gibi siniz
su gibi aziz
ve
su gibi kutsalsınız bende
sizin sesinizden tatlı
hiç bir su yok denizimde?
canım
rüzğar gibi siniz
ciğerlerimi doldurur nefesiniz
en iyisi yazmamalı
söylememeli bunları size
can gibisiniz tende
anlamlarında boğulduğum
dağlar yollar sular ve rüzğarlar sınız
bir mayhoşluk
bir sarhoşluk
bir nahoşluk
henüz fark edemediğim
bir acayip haller
oluştu bende? ..
Kemal İspir
gecedir senden bu yana adımladığım her harf
ve uğruna bir şafak dönüşüdür
hasret..
ve sen şiir,
bilmez misin sessizliğin bu kadar iliştikçe gözlerimize
tutuşur kirpiklerimiz birer birer...
hüznün bol olsun şairimm
içtenlikle kutluyorum...
şiir düşünün içinde seyrederken filika, bazen kayalara çarpıyorsa,
oturuyorsa karaya, şiirin koynunda emanet bir tebessüm filizlenir sanaldan sanal doğar .hakikat hissizleşir.saygılar şiire ve şaire.
KOKUŞMUŞ DÜNYAMIZA HUZURSUZ OLAMADAN ONA KARŞI SÖYLENECEK HUSURSUZ ŞİİR SONUCU YAPILAN YORUMDA BAHSEDİLEN HAYIRLI ÇALIŞMALAR LAFINI KABUL EDEMEYECEĞİM . EDENLERE HAYIRLI UYKULAR ......
bugünkü şiirimiz ve şairi tamamen...şiir yazmak için uğraşan şairlerden..yani bir ilham hissedip onun üzerine kulaklarımıza henüz yeterli keskinlikte fısıldayamıyor bile...ama onun kendi zamanın hissettiği bazı yanlış tecrübeler alanını oldukça daraltmış...olduğu yerden görebildikleri sadece bunlar...ara ara ve sıklıkla şiirin zincirleri keskin bir darbeyle kopmakta..bu şairin henüz yeterli dizginlere sahip olmamasından kaynaklanıyor..hep mesaj verma derdinde ve rahat değil...çünkü şiiri yormakta..ve duygu çoktan kaybolmuş..ancak şair henüz bunun farkında değil...sonsuz ilhamlar diliyorum..olmaması için hiçbir neden yok..şiir birgün sevicektir sizi...
İmdi dünkü şiirle, bu şiir mukayese edildiğinde, aralaında çok büyük farklar var. Bugünkü şiirle, dünkü şiir arasında en önemlisi imge farkı. Şair imgelerini, herkesin anlayacağı dilden kullanmış.
Şaire sevgiler, saygılar.
Bu şiir ile ilgili 26 tane yorum bulunmakta