Ay'lı yıldız'lı Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Bir kaç yıl önce İzmire kızıma gitmiştim; İzmiri çok sevdim herhalde sevilmeyecek bir şehir değil...Egenin güzel incisi..İnsanları samimi sanata düşkün, güzel genç kızları ile yurdun göz bebeği... Bir iki ay kaldım; kızım ve torunlarımla bir arada olmak güzeldi, torunlarım küçük belki bir yararım olur diye Ankarada gittiğim bilgisayar kursunu yarım bırakarak düşmüştüm yola... Evlerinin yanında bir çocuk parkı vardı ve karşılıklı evlerin sıralandığı dar sokaktan bir aile geçiyordu; bebek arabasını yorgun bir şekilde iten genç zayıf bir hanım, ve daha sokağa girmeden hüzünlü melodileri çevreyi saran, akardeonu ile hüzünlerini sokağa bırakan, zayıf esmer müzisyen... Herkes gibi ben de pencereye koşuyordum; balkonlardan mahalle sakinleri para atıyorlardı...Hep bir enstruman çalmayı öğrenemediğim için kahırlanan müzikkolik ben, işte bu sahnenin verdiği ilhamla 'Aylı yıldızlı' şiirimi yazdım... Bu şiir sokağa kederlerini bırakan, adamın ve onun gibi bir çoklarınındı... Bugün bir arkadaş, birkaç şiirimle birlikte, bu şiirimi de sayfasına almış; iyi ki de almış o gün yazmayı düşünemediğim şiirin hikayesini, bugün yeniden duygulanarak ve o günleri hatırlayarak, hüznümü bıraktım ben de şiirin hikaye bölümüne...