Ay Küçülürken… Şiiri - İhsan Hasan Kaya

Dün ay ile yine güzeldi gökyüzü,
Parlaklığından salıyordu çevreye.
Hüzünlüydü sanki solmuştu yüzü.
Ay küçülürken ne girdi ki devreye?

Sana bakmak için balkona çıktım.
Güzel yüzünle karamsarlığı yıktım.
Usanmadan baktım, sanma bıktım.
Ay küçülürken canımı çook sıktım.

İnsanlar senin dolunay haline aşık.
Çok güzelsin nereden vurur bu ışık.
Biliyorum bugün işlerin biraz karışık.
Ay küçülürken bu haline çook alışık.

Karşımda ışık kaynağı Güneş durur.
Geceyi aydınlat diye ışığından vurur.
Bu parlaklık karşısında yoktur gurur.
Ay küçülürken her gece biraaz kurur.

Ne oldu yine elli dakika geç kaldın?
Yoksa sen de mi hayallere daldın?
Çekinme, biliyorum sen de ağladın.
Küçülürken ışığından çook az saldın.

Dün geciktin birileri yoluna mı çıktı?
Daha parlaktın şu tarafını kim yıktı?
Hüzünlü hal niye birisi canını mı sıktı?
Ay küçülürken bizlere hüzünlee baktı.

Ay,dolunay sonrası hep bu hale gelir.
Gecelerin karanlık halini bile bile gelir.
Her gece farklı güzelliği ile dile gelir.
Ay küçülürken geceler farklı hale gelir.

Kırkından sonra dertler çıkmaya başlar,
Genç hale, dolunaya bakmaya başlar.
Hayale dalar yıldız gibi akmaya başlar.
Ay küçülürken de ders almaya başlar.

06.07.2015
Hasan Kaya
Eğitimci-Şair-Yazar