Ay-Kırıkları Şiiri - Hatice Kuzu

Ay-kırıkların,
Başlangıcıydı
Aşkımız.
Biraz gülümseme,
Bir tutam sevgi.
Ve biraz da ihtiras….

Kadın:

Senin gözlerinde sevdam,
En bayağısıydı ihtirasların.
Fütursuzca harcıyordun,
Hiç tükenmeyecek gibi.

Erkek:

Düşüncem en ölümsüzünü yaşatmaktı,
Sana yaşanmamış aşkların.
Kilometrelerce uzaktan bile
Yüreğimi tutuşturuyordu bakışların.

Kadın:

Bir meyve sunmuştum,
Tanrılaştırırcasına sana.
Değerini bilemedin sen,
Çürüttün sevdamı boşuna.

Erkek:

Niyetim, ne ele geçirmekti bedenini
Ne de yok edip çürütmek sevgini.
Alabildiğince yalnızlık,
Alabildiğince hüzün
Yüklenmiş farkında olmadan omuzlarıma.

Kadın:

Biz hakkını veremedik bu yaşamın.
Kanatıyor sözlerin tenimi.
Çekip gitmelerin var ya
Bil ki her gün uçurumdan atıyor beni.

Erkek:

Vazgeçtim, sustum
Konuşmayacağım bir daha
Karanlık denizlerin ortasında kalayım,
Gün batımlarına tutsak olayım ki
Mesafelerce sevdim seni…

Kadın:

Söndürmedi sağanaklar,
Yaktığın o ateşi.
Kilometrelerce sevgi değildi istediğim,
Canım yandığında bir küçük buseydi.
Ay -kırıklarını çıkar bedenimden
Parçalıyor yalnız geceler beni.
Neredesin?
Tut ellerimi.

Erkek:

Tutsak oldum gün batımlarına,
Yakamozlar bırakmıyor beni.
Ay-kırıkları öcünü aldı sevdadan
Tanrım durdur şu gemiyi…..

Ay-kırıkları
Son demiydi
Yaşamın..
Biraz kırgınlık,
Bir bukle haykırış
Ve biraz da yok oluş…..

26.08.2004

Not: Bu şiirde bir sır gizli,bir yalan belki...Hangi dizelerde olduğunu gören var mı?