Ay Karanlık Şiiri - Nurten Tarım

Gözlerime düşmüş gece, sinem yasta
Nerede beni güldüren yüzler
Nerede kara gün dostları
Ay karanlık güneşe küsmüş yıldızlar

Bir gelinin elleri
Şehit kanıyla kınalanıyor
Karınca duası altında toprak
Bir yaka bir madalya titreyen mağrur bir ses
Gözlerden kaçar gibi kaçıyor güneş

Ozanların donmuş bakışları
Çalmaz olmuş gamlı sazın telleri
Gitme gönül gitme
Dolanmasın kolların gönül gurbetine
Bülbül suskun gül yasında

Bedenler çökmüş açmamış gül hayaline
Bozulmamış gelin yatağı
Evlat babanın içine düşmüş çıra
Dağlardan akan ırmaklar gözyaşı mı

Hangi mektup hangi şiir anlatır yürekleri
Mürekkep yürek sızısında
Sevgili yemenisi tabut başında
Düğümlenir boğazlarda soluklar
Bitmemiş beste ana dilinde

Anlat bana dağ başı bulut
Susma kış ayazı mı düştü üstüne
Efkar saldın sılama yar gönlümde
Kardelenleri al sar koynuna kara toprak
Gönlü cevaplar gün terkisi güneşte

Haykırıyor tutunamayan sevdalar
Fırtınalar yutmuş nice kırlangıç yuvasını
Sevdiği bürünmüş süsünü
Gelin başı asker kınası
Zaman duvarında
Söylüyor esen yeller sıla türküsünü

Gökyüzü ağlıyor
Bulutlarda sağanak kanlı gözyaşları
Sustu gururlu, güldürmeyen saatler
Üşümesin diye resimler koyunlarda
Pusulanır gözlerim yüreğime kan damlar
Al koçlar gibi verilse de vatan toprağıma

Var git zamansız ecel
Elbet vereceksin hesabı
Gül dalı mı verdin gencecik bedenlere
Kusabildiğince kusar hain öfkesini
Batmadı yarınlar batmadı akşam güneşleri
Yağmur damlası anlatıyor gönül ötesini

Yürü yağmurlu gözlerimde
Konuş toprağımın her zerresi
Süsleniyor kan çiçekleriyle umutlar
Silinmeyen şehit ayak izinde
Duy acılı ana yüreğini