Ay ışımadan gel Şiiri - Derya Avşar

Karanlığı bölen bir sabahın
gölgesinde aydınlanır gün
Ufkumda büyüyen, bir de üşüyen
çocukların
yüreğinde ki umut kıvılcımıyım ben

Daha ay ışımadan ağlayan çocukların
Ayazı vurur yüz huzmemde ki çukura
Kırılıyorum esen rüzgarın huzurunda
Güneşin sarımtırak rengine döner baharlar

Alazlanmış ateşin düştüğü yerdi
Acıların tutuştuğu koğuşlar
İnceden inceye bir gülüştür sevgi
Bizi kör düğümle birbirimize bağlar

Tel örgülerin örüldüğü topraklarda
Barışı simgeleyen, özgürlükler kuşanan
Dünden bugüne uzanan bir geçmişin
Sevda eken, yürekli çocukların gülüşünde
doğarız biz...
Gün ışımadan, ay doğmadan gel...