Ay Işığında Yürümek Şiiri - Ahmet İnce

Zamansız bir yok edici,
Gelip dur derse,
Sol göğsümdeki santrale,
Sen, hep hazır tut yüreğini o büyük güne...
Unutma gülüm, korkulacak bir şey değildir ölüm
İnsan, sonsuza uçar bir gün.

Ve güzellik işçisi ölüm makinesine der ki:
İstersen şiirlerimi kurşuna diz,
Ne varsa kavgaya ve sevdaya dair…
İstersen yüreğimi kopar al,
Ama gözlerimi bana bırak.
Ay ışığında yürümek,
Gün ışığında koşmak istiyorum.

Buruk bir sevinç gibidir yaşamak,
Sonsuzluğa yürürcesine,
Koşarcasına hiç durmadan…
Bak, direnmeye yüz tutmuş
Mavi bir türkü yine avuçlarımda…
Haksızlık ve zulmün üstüne yürüyen,
Gülüşü dudaklarında solan insanlar,
Hüzünlü çocuklar, bekler yolumu…

Geçmiş, çok uzaklarda kaldı bilirim,
Ama bizim sancımız yine yarınlar içindir.
Yarınlar içindir umudumuz.
Sevincimizi hep yarınlara sakladık biz.
Beklediğimiz gelecek,
Ve umut ettiğimiz ne varsa…
Senin zümrüt gözlerin kadar güzeldir.
Yağmur yüklü bulutlar gibi çoğalarak,
Yine akacağız o aydınlık geleceğe…

Bilirsin, yaşamak direnmektir.
Direnmek savaştır, barıştır yeri geldiğinde.
Yeri geldiğinde yarış…
Gün gelir, insan kazanır o yarışı.
İnsanlık kazanır.
Uzak değil o günler gülüm.
Kim bilir belki bir adım atsak,
Bir el uzatsak,
O güneşli günlerin tutacağız elinden…

17.08.2010, Trabzon