Ay Işığında Parlayan Hayat

Dün gece,
Araladım gönül perdemi,
Baktım yıldız dolu gökyüzüne,
Yıldızlar yanıyor,
Gökyüzü aydınlıktı.
Aydınlıkta baktım kendi yüzüme,
Yüzüm gülüyor,
Yüreğim ağlıyordu.

Birden başım döndü,
Gözüm karardı.
Ömür geldi geçti aklımdan.
Zaman akıp gittikçe,
Ruhuma düşmüştü, katran karası,
Ayrılık sancısı.

Silinmişti hafızamdaki
Süt beyazı,
Çocukluk hayallerim.
Artık, görünmüyordu,
Akşamın kızıllığında düşlerim.
Soluk benzimde,
Küçülüp donup kalmıştı.
Kara gözlerim.

Estikçe rüzgâr,
Sallanıyordu,
Gökte
Yanıp sönen yıldızlar.
Ay ışığında,
Parlayan hayat,
Geldi geçti
Gözlerimi önünden.
Güneşin akşam kızıllığında
Yangın yerine dönmüş yüreğimi,
Çığlık çığlığa terk ediyordu
Gülkurusu olmuş umutlarım.
Ayrılık sancısı düşen yüreğimi,
Bir bir terk ediyordu.

İçimde,
Anamdan emdiğim
Sütün bile,
Rengi değişmişti,
Birden bire.
Bir borçlu gibi,
Sarılmıştı yakama yalnızlık.
Yalan dünyanın
Yılan dişli ihaneti
Görünmüştü gözüme.
Artık görünse de Azrail gözüme,
Vız gelirdi,
Bu hayattan kaçışta,
Umut, hayal, düş gözüme.

Artık olmuştu dilim tutsak,
Ruhum esir.
Yoktu kendimi savunup
Söyleyecek tek kelime
Dilde sözüm.

İçimde sonsuzluk uzayıp gittikçe,
Artıyordu dağların karanlığı,
İçimdeki derin yalnızlık,
Derin sessizlik.

Gözlerimden çıkmıştı fer,
Aklım kaçmış,
Gönlüm bana yol gösterip
Ruhum ışık vermiyordu.
Uzayıp giden yolda
Yol bitmiyor,
Düşünürken sevgiliyi,
Yar geride yalnız kalmış,
Gözüm dünyayı görmüyordu.
Arşınlarken öteyi beriyi,
Yorulmak bilmeyen ayaklarım,
Şimdi sevgiliye kavuşmadan
Işığı söndürüp
Artık gitmek istemiyordu.
Deli gönlüm
Ne bu hayattan,
Ne bu dünyadan…

15.12.2011
Cahit KARAÇ