Ay Işığında Şiiri - Adnan Şahin 2

Her akşam;
On bir on beşte çıkarım evden,
Cırcır böcekleri öterken.
Yollanırım fabrikaya,
Her akşam;
on biri on beş geçerken.
Sokak lambalarının etrafında,
döner durur böcekler.
Sokaklar;
Yağmur yağdığında,
Anamın börek hamuru gibidir.
Yağmayınca da;
Sevdam gibi toz duman.

Cırcır böcekleri ötüşür, yürürken,
Bazen küfrederim onlara;
“hay sizin cırınıza da” diye,
bazen de “ne güzel” derim,
Şefsiz orkestra üyelerine.
Cır sesleriyle durağa gelir,
Yıldızlara bakarak;
otobüsü beklerim.
Alem uykusundadır;
Mışıl, mışıl, yatakta,
Ben;
Küfreder dururum durakta.
Fabrikaya gider,
Başlarım çalışmaya.
Göz kapaklarım direnir;
“kapanacağım işte,
kapanacağım” diye.
Defalarca yüzümü yıkar,
Göz kapaklarımı sustururum böylece.
Saat iki de çay,
Üç otuz da kahvaltı,
Yorulur, uyuklar,
Durmadan çalışırım.
Sabah çok zor olur buralarda.
Ne biçim zaman ha,
Yar yanımdayken de
öyle olsa ya.
Ha aydınlandı, ha aydınlanacak,
Ha aydınlandı, ha aydınlanacak.
Bakar durursun camdan dışarıya.

Alem; gün batımını seyreder plaj da,
Sen bakarsın güneş doğsun diye,
Tozlu camlardan,
Pis havaya.
Nihayet güneş çıkar ortaya,
Camlardan içeri sızar,
Makinelerin üzerine vurur da;
Tozlar döker foyasını ortaya.
Sabah sekiz de;
Çeker gelirim şehre,
Yıldızlar yok ortada,
Cırcırlarda,
Kaldırımlar da dopdolu,
Kızlar da güzel ha!
Güneş vurur saçlarına.
Kitaplarına sarılmışlar sımsıkı,
Yar yerine kitaplarla sıkı fıkı.

Temmuz 89