Ay Işığında Şiiri - Gülali Ölmez

Anadoluda bir köy
Koca bir dağa yaslanmış
Dağ yaşlı dağ yüce
Dağ düşman sahibi
Sebep nedir demeyin
Eşkıyayı barındırmış
Anadoluda o köy
Belki yirmi belki otuz haneydi
Bir kalabalığı haber ettiler akşam üstü
Akkoyunlar döndüğünde
Güneş gerdeğe girdiğinde ayla
Henüz doğmadan yıldızlar
Bir kalabalığı haber ettiler
Köy dört göz oldu
Gözler sınırın ötesinde
Ve uzaklar yakın oldu
Kalabalık göründü
En önde bir cip
Koklayarak geliyor yolu
Ve yüzlerce asker peşinde
Askerler hep tanıdık yüzlü
Askerler mazlum ve sıkılgan
Tıpkı anadolum gibi
Tek bir adamın
Yürüdüler arkasından
Ve tek renk üniformalar
Sırtlarında karmaşık duygularla yüklü
Ağır çantalarıyla
Yürüdüler ekmeğini,aşını yedikleri
İnsanlara doğru
Yürüdükçe büyüyordu sanki adımları
Sonra bir sessizlik çöktü
Bir tek emir yetti namluların dönmesine
Bir bölük asker kuşattı dağı
Dağ uyuyan aslan
Dağ çetin ceviz
En sessiz zamanında gecenin
Bir damla değil
Bir kurşun oldu bardağı taşıran
Uykuları param parça oldu ateşböceklerinin
Parmak değmişti bir kez tetiğe
Namlu kızgın,asker emir kulu
Başları yere eğilmişti askerlerin
Gözleri toprağa
Toprak şaşkın,toprak yaralı
Damarlarında yıllardan beri
Akıtılan kanın bolluğu
Ay ışıdı,insanlar doğruldu
Koca dağdan yeter diyen sesler duyuldu
Böyle ölmek olmaz dedi
Ömrü yitik bir kadın
Hemde tanrının gözü önünde
Ay ışığında
Böyle öldürmek olmazki dedi
Ak sakllı bir adam
Bak komutan bak
Üçüncü nesil kucağımda
Bir değil bin değilki tükensin
Milyonlarca can
Candan anlamadı komutan
Emir yağdı namluların ucuna
Toprak kan,duvarlar kan
Kan değil insanlıktı toprağa akan
Ağır yaralarıyla ayağa kalkan adam
İşte bundan sonra vaz geçtik dedi
Biz düzde yaşamaktan
29/05/1987