Ay Işığım! Şiiri - Burhanettin Akdağ

Ay ışığım,
Yine çok mahzunsun bu gece
Titrek gelirken nazarın
Kesik kesik nefesin.

Yine süzgünsün
Kara bulutlara mı kızdın?
Saklandın kuytulara sessizce
Durmadan sobeledin semayı
Oysa cirit atıyor yıldızlar
Gece boyu oynaşıp kıpraşırken
Etrafında sabaha dek turladılar
Oralı bile olmadın.

Gözlerin üzgün bakıyor bu gece
Deniz bile küs sanki
Dalgalanmıyor şavkınla sevişmemek için
Ağır bir laciverte bürünmüş
Doyumsuz maviler
Nefesini tutmuş karanlıklar
Gece bile sırtını dönmüş sana
Çıt çıkmıyor havadan.

Biliyorum,
Birkaç akşam sonra
Yeniden kocaman güleceksin
Kovalarken karanlığı ağır ağır
Loş ışığında gölgesiz ve titrek
Sevişeceğim.
Ama ne olur
Bir kerecik olsun
Gülümse bana ay ışığım
Sen böyle küsken
Kara bulutlar bayram ediyor gecelerde
Baht kapımı üzerime kapatıp
Hapsediyorlar sevincimi
Karanlığın parmaklıksız hücrelerine
İşte bu yüzden ay ışığım
Yalnızca bir kerecik gülümse
Öpücükler yolla kalbime.

O kondurduğun loş buse ay ışığım
Sabaha kadar tutacak seni içimde
Sırtında taşıyıp geceyi
Yolcu ederken aydınlığa
Sevmediğin gündüzün sevimsizliği
Ağlayacak haline.

Gösterişin yok ama
Bilirim inadını ay ışığım
Asla haddini aşmazsın
Güneşle çatışmaktansa hep kuytulara sığındın
Hiç takışmadın gündüzle
Gidişini bekledin, sükunetle gurubun
Oysa,
Engin yüreğin sığmaz yeryüzüne
Zirvelerde kaldın her zaman.

Bilmem kaç yılda bir
Azametli güneşi de dize getirirsin
Değil yüreğini yakmak
Düşer gölgenin ardına utana sıkıla
İşte böyle bir sevda benimkisi ay ışığım
Hiç bıkmadım sana bakmaktan
Tutkunum mütevazi hüznüne.

Ay ışığım benim, dünyaya sığmaz bu sevda!

(29.09.2005)