Ah be Adam!
Ne iyi etmişsin de kalemi eline alarak içindeki;
Ayrılığı, sevgiyi, yaşanmışlıkları, geçmişi, küfredilen mesafeleri ilmek ilmek işlemişsin,
İşlemişsin ki içinde kanayarak büyüyen yaraya yara bandı olmuş,
Ben ise içimde kopan fırtınaları yeni kaleme almaya başlıyorum,
Belki bunları hiçbir zaman okumayacaksın, okusan bile sana ait olduğunu bilemeyeceksin,
Ah be Adam,
Sen sanıyor musun ki tek acıyı sen çekiyorsun ?
Adını her duyduğumda,
En ufak bir mutluluk yıldızında,
Ya da en küçük bir anı da,
Neler çektiğimi sadece ben bilirim,
Her gece aya bakarken seni düşünmeden uyumaz,
Her sabah güneşin doğuşu ile kadife sesinle uyanırdım,
Bilirdim ki doğan her güneşte varlığın bir gün daha benimleydi,
Korkardım Adam bir gün sensiz uyanmaktan,
Bu yüzdendi herhalde midemde kelebeklerin uçması gerekirken,
Kalbimde kuşların uçması,
Korkuyorum be Adam,
Korkularımla yüz yüzeyim artık,
Bugün günler sonra senden bana gelen yazıları okudum,
Her bir harfin sözcüğün kalbimi delip geçti,
Gözünaydın bende mutlu değilim artık,
Seni kendimden daha çok sevdim,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!