Ay ışığı ve bulut...

Umut aydınlığında pırıl pırıldı ay,
kara bir buluta hançerlercesine
saplanıp ışığıyla sararken; aşk gibi…
Oysa bulut,
hüzün dolu damlalara gebeydi.
Yıllardır zorladığı,
adı mutluluk denilen kapıda
biriktirmişti karanlığı.
Bir ışık doğmuştu işte şimdi.
Yalnızlığına arkadaş,
belki sevgi belki de sevgili.
Titredi bir an, gülümsedi.
Tatlı bir rüzgara bırakarak
karanlığını sarıldı.
Hissetmeye çalıştı,
ışığın kristalleştirdiği, hüzün damlalarını
sevinç gözyaşlarına terk ederken
aydınlığa, anladı birden;
bunca bulut içinde, kendini seçmişti ışık.
Zaten aradığı neydi ki…
Sevgi dolu bir ışık değil mi?
Koyuverdi kendini.
Saman yolunu şahit tutarak,
söyleştiler, sözleştiler yarına.
Bu evren ve bu dünya durdukça,
ant içtiler paylaşmaya…
Işığın ve bulutun öyküsü bu.
Siz hiç ışık oldunuz mu.?

Değerli arkadaşım
(Serap Baltacı) ' ya..