Ay Işığı Ve Bazı Kabullenişler

kimler girdi hayatıma, kimler çıktı ve neden artık hatırlamıyorum isimlerini..
insanın hafızası bir yere kadar taşıyor demek ki isimleri, yada zihnimin bana bir hediyesi bu
evet, insan elindekilerin kıymetini bilmeli, kendimce ölçüp biçiyorum ve emin oldukça kuruyorum kırıcı cümleleri
kırk kat yabancıda huzuru aramamalı, uzakları yakın etmek için uğraşmamalı
kendiliğinden gelişmeyen hiç bir şeyi üstün bir çabayla kendine doğru çekmeye çalışmamalı
çünkü gün sonunda hayatında koca bir boşlukla ve elinde kalan sıfırla oturuyor kıçının üzerine insan
bazı şeyleri kendime doğru düzgün anlatabilmem için bu şekilde oturmam mı gerekiyordu ay ışığının karşında, ya da kıçımın üzerine
hiçliğin içinde hissediyorum kendimi, hissettikçe yok mu oluyorum yoksa daha mı kararlı atıyorum adımımı geleceğe doğru bilmiyorum
ama bana kalırsa bu bokun içinden çıkamıyorum
sıkıcı tavrımdan, umursamaz halimden bir türlü ödün verip hiç bir şeyi ciddiye alamıyorum
bir ara üzülmek istedim yıllarca emek verdiğim zaman kaybettiğim şeye ama
halâ vakit bulup üzülemedim kaldı öyle
düşünmekten ters dönen beynimi, saçma düşünceler içinde geçtim karşıdan izledim
gözlerimi her kapattığımda kurduğum hayali o gün bu gündür kurmaktan vazgeçtim
neresinden başladım hayatın, neresinde biter yaşadığım her şey ve nasıl unuturum gerçekten yaşadıklarımı
ya da yaşayamadıklarımı, içime ukte olanları, bir türlü gerçekleşmeyen hayallerimi, nasıl unuturum?
ayağım taşa takılsa taş gücenir, gökyüzüne baksam ay gözlerini kaçırır, üşüsem güneş buz tutar
kimi gün taşa üzülürüm, kimi gün ayla göz göze gelemediğim için kahrımdan yönümü şaşırırım, hiç hesapta yokken donarım yazın ortasında
bu nasıl bir hayat , ne anlayabildim ne anlatabildim
ne anladılar beni, ne anlamaya çalıştılar
tutunduğum her dal kırılmaya meyilli çıktı, Nasrettin hoca gibi tersten kestim sanki oturduğum dalı
insanlara beni üzme hakkını ben verdim
insanlar . . . kırk kat yabancılar
unutma, kendi kendine durmadan bunu hatırlat
insanlar sana yabancılar, tanıdığını sandığın hiç kimseyi tanımıyorsun, sevdiğini sandığın kim varsa bir gün unutacaksın
kimse kimsenin hayatında sonsuza kadar kalmaz, kalmıyor, kalmayacak
kırk kat yabancıları unut, kendine dön
evine dön
huzuru kendinde bul, mutluluğu kendinde bul
çünkü gördün, verdikleri gibi aldılar her şeyi senden
ve oyuncağı elinden alınmış çocuk gibiyim şimdi ben