Ay Işığı Soyunurken Geceme

Papatyam,
çatıları yıldızlarla oynaşan
bir ruh hâli içindeyim…
bedenim,bütün çeperlerim uyuşmuş
hüzün boşalıyor üstüme üstüme
yalnızlık kokusu siniyor
üşüyorum
düşüncelerin afarozundayım
hüzünlere gark olmuş bir kez,
gecenin büyüsüne gizlenmiş
ve korkusunu bin kez yaşamış
yalnızlığımın kimsesizliğine sokulup,
bir mum yakıyorum kendim için
çözmek istiyorum hayata dair
biriken içimdeki soruları
.
.
olmuyor
montumu kapıp,
çarpıyorum yalnızlığımı kapıma
sokaktayım; çiseleyen yağmura aldırmadan
karmaşık,kocaman duygular içinde
yağmurlar yıkarken saçlarımı
gözlerimden akanı tutamadım
rüzgâr kaçırırken gözlerimden…
dünün mezarlarında boğulurken ruhum darağacında
koyu yalnızlığımın aydınlık yanına gizlenmek istedim
serseri bir hüzün bağdaş kurup karşıma gülmeye başladı
sersem gibiyim
duman duman savruluyorum
.
.
Yağmur dindi
gözlerim semâda
bulutlar çekiyor perdelerini Ayın yüzünden
.
.
bak,
kendimin ücrasındaki yalnızlığım el sallıyor
ürkütülmüş gölgeme…
heyûlalar tüyden ayaklarıyla basıyorlar ruhuma
acılar tıkanıyor boğazımda üst üste
güz yaprakları düşüyor ay ışığı soyunurken geceme…
.
.
Söyle,
Hadi söyle..!
İyimi böyle..?