Ay Işığı Sofrası Şiiri - Mehmet Berkay Ç ...

Gidiyorsun...
Belki hiç gelmedin belki de hiç sevmedin.
Bilmiyorum...
Ama ben hep sevdin sandım
Hep yanımda hissettim seni
Ve beni sevdiğini zannetmek bile
Dünyanın en mutlu insanı yapmaya yetti
Bu huysuz ve mutsuz kemik yığınını
Evet kemik yığını...
Kendime bunu uygun gördüm
Çünkü sen gittikten sonra bu bedende
Biraz et biraz kemikten başka bisey kalmadı
Konuşmayı da bıraktım zaten
Sadece yazıyorum artık
O da geceleri ay ışığı sofrasında
Oturuyorum sofraya açıyorum defterimi
Sonra kapatıyorum gözlerimi
Ve başlıyorum yazmaya belki duyarsın diye
Ama duymayacağını da biliyorum
Yine de yazıyorum bu dizeler
Acıma şahit olsun diye
Sonra kelimeler birbirini kovalıyor
Ve zaman akıyor.
Gece yarısı oldu bile...
Seninle başbaşa kalıyoruz sofrada
İste o zaman kelimeler de yetersiz kalıyor
Gerçekler bir bir sahneye çıkıyor
Bir daha gelmeyeceği mesela
Ne senin ne de kaybolan yıllarımın
İşte o zaman bırakıyorum kalem kağıdı
Yavaştan kalkıyoruz ay ışığı sofrasından
Ama ilk sen gitmiyorsun
İlk önce ben gidiyorum sofradan
Zaten hep böyle değil midir ?
İlk önce sen gidersin ki aşk bitsin
Aşk bitsin dedim evet doğru duydun
İtiraf ediyorum sevgilim
Yapamıyorum bu şekilde
Evet doğru duydun yapamıyorum
Kalbimde sen aklımda sensizlik
Başa çıkamadım işte anla
Zor işte kokunu unutmak
Dudaklarından mahrum yaşamak
Sesin her an çınlarken kulağımda
Ben ne yapabilirdim ki sensiz
Artık ben de kabul ettim bunu...
Gitmen lazım sevgili
Gitmen lazım bu yürekten.