Ay ışığı ile Pervane Şiiri - Aysel Gülmez

Ay ışığı ile Pervane

Bir masalın içindeydik sen ve ben, sonu hüsranla biten.

Bir varmış, bir yokmuş. Günlerden birgün bir pervane yolunu kaybetmiş, ay ışığı sandığı bir ışık etrafında baş döndürücü bir hızla dönmeye başlamış. Amacı yönünü bulmakmış. Ama bilememiş ki o bir sokak lambasıymış. Aldanmış. Aşkla dönmüş, sevgiyle dönmüş. Sonunda yere düşmüş pervane, düşmüş ama ölmemiş. Aradan çok zaman geçmiş. Yara almış kanatlarıyla yeniden uçmayı öğrenmiş pervane güç de olsa. Fakat o gün bugündür her gördüğü ışıktan korkar olmuş. Çünkü bir zamanlar ay ışığı sandığı koca bir yalanmış. Artık ne zaman bir ışık görse karanlıklara kaçarmış.

Sen..Gözlerinde ışığı gördüğüm, aldanıp bu yalancı ışığa pervane misali etrafında döndüğüm..

Sen..Bana her daim kendimi iyi hissettiren, yüreğinde sevgiyi gördüğüm..
Ay ışığım..

Ben.. Sensiz yaşayamam denilen..
Ben.. Hani çok sevilen?

Pervanen..
Nasıl da terkedip gittin..
Sevgiyle, umutla başlayan bu masalı, ne yazık ki sen hüsranla bitirdin…