Ay Işığı Gözlüm, Şiiri - Erkan Çil

Gecelerimi sabaha taşıyan Ay Işığı Gözlüm
Gönlüme bir hücre bulamadım yavandır özüm
Kapanır gözlerim kirpiğime geçmez ki sözüm
Vuslatına varamadım kor olmuş közüm

Hasret pınarına akıyor göz yaşlarım
Yokluğunda avare biçare bakışlarım
Büyüsü bozuldu renklerin, hicran nakışlarım
Yosunlara tutsak mihenk taşlarım

Alışamadım alaca karanlıklarda yürümeye
Yüzümde pranga hasret kaldım gülmeye
Sensiz karşı koyamam ki günah kokan geceye
Tutun yüreğime, taht kuralım zirvelere

Sessiz sokakların çilekeş kaldırım taşıyım
Gece fenerinde aydınlanan kelebeğin sırdaşıyım
Varlığına umut eken divane sarmaşığım
Sana dair ne varsa sorgusuz aşığıyım

Tutkunum rüzgara yön veren perçemine
Yorgun yıldızlar aktı mahzun yüreğime
Damarlarımda kansın hayat verirsin bedenime
Ay Işığı Gözlüm, bırakma beni nepentes çiçeğine

Karanlıklar yağarken ak düşmüş saçlarıma
Geçmişin izi kazınır dua tutan avuçlarıma
Bir kezde ayrılık düşsün soğuk demirli zindanlara
Ay Işığı Gözlüm, ver elini yürüyelim kutlu sevdalara