Ay Işığı Gözlerinin Hasreti

Bir şeyler var belli
Fırtına mı? Kopmayı bekleyen...
Çok sessiz yüreğim
Öfkeli mi? Şevkatli mi? Belirsiz...
Arnavut kaldırımında
Çakıl taşıyım sanki
Araya sıkışmış; nefessiz...

Hiç düşünmemiştim böyle kalabalığın arasında ıssızlığı...
Her şey bir damla yürek yangını
Her şey bir damla su...
Nefesim tıkanıyor sanki
Kelimeler düğümlenmiş boğazıma
Bıraksam: iki damla göz yaşı hıçkırığı...
Bir şeyler uğulduyor kulaklarımda
Yıldızsız gecelerin ateş böceğini arar gibiyim....

Sonra birden
Aniden
Sessizlik çöküyor duvarlardan
Aralık pencereden kemanın sesi gelen
Sokağın ıssızlığına çağırıyor yüreğimi...
Yüreğim
Sokağın ıssızlığına bırakıyor kendini
Ruhum hapsedilmiş dört duvarın arasına
Yüreğim başıboş....

Eksik yanını arar gibi dolanıyor sokak aralarında
Köhne bir meyhanenin yorgun şarkıcısını dinlerken buluyorum yüreğimi...
“At kadehi elinden bin parçaya bölünsün” diyor şarkısında...
“Dökülsün meyler yere hatıralar gömülsün”
Keman bir başka söylüyor şarkıyı kadın bir başka...
Yüreğim sessizce dinliyor şarkıyı
Ne kadeh bin parçaya bölünüyor ne de hatıralar gömülüyor
Çıkıyor köhne meyhaneden birkaç kadeh içmiş...
Hatıralar avuçlarında...
Güne kavuşmaya var vakit diyor yüreğim bana...
Daha başıboş saatlere takılacak belli...
Kordon boyu dar geliyor o an boğuluyor... eve götür beni diyor...
Eve götür ruha karşımadan yürek olmuyor...
Alıp getiriyorum yüreğimi eve ruhumun yanına...
Avucunda hatıralar yüreğimin kırıntıları oluyor ruhuma karışıyor...
Arnavut kaldırımına sıkışmış çakıl taşı olmak bile yetiyor.....
Gün üzerime doğuyor........
Ve sokak ayak sesleriyle uyanıyor......
Bir şeyler var belli...
Ama fırtına değil kopacak olan...
Koca bir volkan...
İçinde ay ışığı gözlerinin hasreti yanan....

Bir İzmir gecesi 09.12.2005