Ay Işığı Duvarım Da Şiiri - Sadık Toraman

AY IŞIĞI DUVARIMDA

En çok ne zaman ağlarım bilir misin?
Ay ışığının zindanın demirlerini aşıp,
Hücremde özgürce dolaştığı an...
İşte o zaman sıcak bir gözyaşı alır beni.
Çarpar duvardan duvara...
Haykırarak ağlayamam, utanırım kendi sesimin,
Adaletsiz koridorlardan duyulmasına...
Bazen dizlerimin üzerine çöküp
cıgaramın dumanında,
Kimseye görünmeden kaybolmayı isterdim.
Bak buna ben de gülüyorum işte!
Merhametsiz taş yığınakları yetmezmiş gibi...
Bir de kırmızı duvarları
Durmadan beyaza boyuyorlar.
Sonra yine aynı sahneler...
Dört duvar zincirin şıkırtısı paslı gözler.
Ve ciğerlerimin düşmanı...
Parmaklarımın parmağına ihanet edercesine
Tuttuğu cıgara...
Her kapı açılışında yüzüme savrulan külleri.
Kahretsin! Yine sana yazıyorum.
Aramayalı yıllar olmuş...
Gönderdiğim mektupları yine kendim okuyorum.
Nasıl kandırıyorsun beni!
Her gece beni yatağımdan kaldırıp...
Nasıl da yazdırıyorsun tüm bunları bana.
Beni görmeye gelirsin diye yazmışım.
Senin ölmeni diliyorum.
Yaşamak için, umudum olduğun için...
Zaten senin için düşmemiştim buraya.
Üç kişiden bir ben kaldım.
İnat ediyorum ölmemeye...
Her gün onlarca arkadaşıma
Türküler söylüyorum bağırarak.
Gülüyorum artık...
Ne senin için; ne de kendim için yazıyorum
Kaybolanlara, volta atanlara, çocuklara...
Aç kalanlara, yalnızlığın dokunduğu tüm yüreklere...
Bir de bir de...