Ay Işıgı Düşerken Bu Şehre

AY IŞIGI DÜŞERKEN BU ŞEHRE

Ay ışığı düşerken bu kentte,
Sokaklar karanlıga burunur
Ruhumuz sevgi güneşiyle aydınlanırken,
Sana karışıyorum ben.
Hayata sarılır gibi,
Sana sarılıyorum.
Benligim ruhum sana karışıyor.
Yitiriyorum kendimi,
Sevginin mekaninda.
Adım:
Adımız meçhule cıkmış,
Ben sen yok artık,
Zaman karmaşasında.
Yaşanmışlıkların arasında.
Biz oluyoruz.
Kirlerimizden arınıp,
Küllerimizden yaratıp kendimizi,
Yeni bir yaşama merhaba diyoruz,
MERHABA...
Kent şahidimiz oluyor,
Kent aydınlıga galebe calıyor,
Sevgiyle aşkla tutkuyla,
Canlanıyor tüm sokaklar.
Parıldıyor güneş gibi.
Ay ışığı düşerken bu kentte;
Ben senle sevişirdim.
Saclarına karışırdi parmaklarim,
Yok olurdu tutkunun içinde,
Terlerimiz nehre karışırdı,
Dicle şahidimiz olurdu.
Hoyratlığıyla,
Bakir topraklara ekilen filizleri beklerdi.

2 TEMMUZ 2005 - DiYARBAKIR