Ay Işığı / Çiseleyen Yağmur

Geceydi
Ve hafiften yağmur çiseliyordu
Karanlık sokakların
Mahzun yanlızlıklarına;
Karanlık ve mahzun
Birbiri ile ezelden beraberlik içindelermiş hissi veren iki kelime,
Tabi ki ucunda yalnızlık olduğunda...

Ay, ışığını salarken yeryüzüne
Aslında o da biliyordu
Işığının olmadığını;
Ama varmışçasına yaymak
Ve bununla gurur duymak...

Yeryüzüne inen ışıkta can buluyordu
Kaldırımlara sızan sarhoşun
Kanına bulanmış bıçağın keskinliği;
Ağır adımlarla uzaklaşıyordu
Uzun saçlı ve elleri kanlı.
Tam köşeyi dönecekken
Son bir bakış attı
Bıçağın can bulan soğuk ve keskin parlaklığına.
Evet, dedi
Bu gece hem yağmur var hem de ay...

Arkasında bıraktığı cesetleşecek beden
Ve adım adım sona yaklaşan
Gözleri yaşlı bir ben...
Adımlar sıklaştıkça yağmur şiddetini artırdı
Yağmur şiddetini artırdıkça adımlar sıklaştı.
İşte, başa dönmüştü yine
İlk güne, seni seviyorum dediği...

Sonrasında gözlerdeki yaşlar
Yağmurun hüzün kokan havası eşliğinde
Daha bir tutulmaz hale geldi;
Geldi ve
Artık ‘O’nun hayatta olmaması düşüncesi
Kendisinin neden hayatta olduğu sorusuna
Son noktayı koydu...

Koşar adımlarla gerisin geriye
Biraz önce kana bulanmış bıçağın parıldadığı sahneye
Ve ayın kaldırımdaki suda yansıdığı ana geldi
Biraz önce acımasızca yerde yatanın bedenine sapladığı bıçağı aldı;
Aldı ve
Bir an tereddüt ettikten sonra
- Yerde yatan bedenin hala nefes aldığını gördüğü an -
Bilinçsizce attı bıçağı elinden
Kırmızı atkısını tampon yaptı yaranın üstüne..

Sonra farkına vardı ki
Biz ayrılamayız
Ne ay ışığında ne de çiseleyen yağmurda...

14.02.2007 / 01.23