Ay! Ne kadar da sevecen ve parlaksın,
Bakışların masum, yakıcı!
Geceler seninle coşuyor,
Karanlıklardan sıyrılarak…
Senin nurunla aydınlanıyor,
Tabiatın en kuytu köşeleri.
Köpekler havlıyor, ışığın altında,
Karanlıklara meydan okuyarak…
Yıldızlar çepeçevre kuşatmış,
Gözbebeğimizin özünü.
Yalanlar tuzak kurmuş,
Senin hakikat ışığına…
Güneşle barışık olmazsın,
O gelir, siz gidersiniz,
Siz gelirsiniz, o gider,
Bu devran böyle döner…
Beynim, ruhumla bayram yapar,
İçimden kıvılcımlar sıçrar,
Nur yüklü bulutlar iner kalbime,
Ay ışığı altında…
Hep kalemlerle dertleşirim,
Hokkabazlardan uzaklaşarak,
Hakikatleri yazarım bıkmadan,
Ay ışığı altında…
Kendi kendime konuşurum,
Herkes bana deli desin diye,
Zaten akıllı pek bulunmaz,
Gecenin karanlığında…
İns, cin uyur; ayla ben uyanık,
O, bana bakar, ben ona,
Şarkı söyleriz karşılıklı,
Sabahlara kadar…
Yaratılışımızı hatırlarız,
Bir damla suyken…
Tefekkürlere dalarız,
Işıklar arasında…
Onunla ağlarım, onunla gülerim,
Sessiz geceleri…
Ay ışığı altında bir ben
Ve ona ışığını esirgemeyen,
Kocaman parlak bir Ay…
20. 07. 1997
İstanbul
Kayıt Tarihi : 21.2.2009 09:11:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!