Ay ışığı akşamlarda deli oluyordum

Gecenin ortasında lamba gibi duruyordu ay.
Kaçıp da saklanacak her hangi bir sığınağı da yoktu garibin.
Geceler hüküm salmak zordur aslında,
Canım ay güneşten aldığı oncacık ışığını dağıtıyordu üstümüze.
Sessiz kimsesiz yakamozların deryasında
Deniz kenarında olmak lazımdı şimdi aslında

Durdum düşündüm ‘kim tutuyordu beni’ dedim içimden
Diğer bir ses muhtemelen bana ait değildi
‘Yürü yakamozlara’ dedi.
Güldüm kendi kendime
Yalnızlıktan monologlar uyduruyordum
Ya da ay ışığı akşamlarda sesler duyuyordum.

Deliyim damarlarımdaki son damlaya kadar
Yürüdüm yakamozlara doğru
Gene güldüm kendime
Düşündüm de kaç zamandır içten gülmüyordum
Bugün biraz dışıma taştı tek başıma
Gecenin ortasında deniz kenarında oturdum
Doldurma kayaların üstünde
Harbiden ortalık sessizdi
Uzaktan birkaç ses duyuluyordu
Onlarda belli belirsizdi
Kendini en çok dinlediğin yerler
Sessizlik duvarlarının üstüne örüldüğü yerlerdi

Yakamozlar denizin üstünde nasılda oynaşıyorlardı
Ne çok korkardım denizden
Ölümü hatırlatırdı hep
Bugünse ölümüne sevdalı meçhul asker gibi
Ay ışığı akşamlarda yakamoz yakalamaya çalışıyordum.
Gene gülüyordum kendime
Damarlarımdaki deli kanın etkisi çok fenaydı
Sessizlik ve yalnızlıkta fena çarpıyordu beni.
Ne kadar çarpsa da haklıydı
Deli kanlı olmak sonu olmayan bir ayrıcalıktı.

Dalıp dalıp gidiyordum yakamozların dansında
Geçmişe geleceğe olamadığım ve olmak istediğim her yere
Hayal kurmak dilemek istemek dua etmek parayla değildi

‘Yağar mı şimdi sevgili yağmur’ dedim
Gene o ses ‘Deli misin ay ışığı akşamlarda yağmur yağar mı’ dedi
Kıllandım bir kere sesten birazda ürktüm
Gene güldüm kendime
Bugüne kadar hiç gülmediğim kadar.
‘Evet deliyim, görürsün bak yağar yağmurum’ dedim.
Sonra ne mi oldu ses güldü ben güldüm
Güle güle bir geceyi ortaladım tam ortasında
Yüreğimden vuruldum.
Nerelerde kaybolmuştum ki
Sıkılıp dünyadan bir ucuna saklanmıştım
Saklamıştım kendimi
Ay ışığı akşamlarda yakamozları özlemiştim

Ses te sustu bende sustum
Bir boşluktu düşüncelerimi baştan sona silmeye çalışan
Ama ancak tozunu aldı
Gene gülümsedim
Ses gene suskundu
Bulutlarım gelmişti
Her nerelerdeyse
Çığlık çığlığa bir şeyleri anlatıyordu
Bu sessizlikte hiçbir şey duyulmuyordu
Elime bir taş aldım
Kaldırıp atasım geldi yakamozlara
Kıyamadım sonra taşa sen yıllarca uğraş kıyılara çıkacam diye
Kaldır at denizin ortasına
Biraz haksızlık gibi geldi
Aldığım yere usulca koydum
Sanki sevenleri ayırırmışım gibi geldi
Ürperdim
Birden ses ‘Sen doğrusun. Al sana yağmurun ’ dedi
Ay ışığı akşamın ilk yağmurunun damlası sağ yanağıma düştü
Sol yanağımdaki damla ise benden geldi
Gece ağladı ben ağladım,
Ben ağladım gece ağladı,
Yanlıkta şehir sadece seyretti
Tüm olan biteni bilmeden
Ay ışığı akşamlarda deli oluyordum

Gece ağladı ben ağladım,
Ben ağladım gece ağladı,
Yüreğimin garibanlığında
Çok lüks yaşıyordum aslında
Şükürlerden bir kolyeyi Yaratanıma
Yağmurları yüreğime verdim.
Gece ağladı ben ağladım,
Ben ağladım gece ağladı,
Sonra kalktım geldiğim kıyıdan
Gittim içimin en ücra vilayetine
Hiç tanıyanım olmasın istedim

Çokta gülmedim gündüzlerde
Yalan olanların dışında
İçimden hep ağladım yanaklarımı ıslatmadan.
Ay ışığı akşamlarda deli oldum.
Galiba tas tamam deli kanlı oldum.