Ay Işığı Şiiri - Süheyla Canarslan

Yanında sevdiğin, ay ışığı ve biraz rüzgâr. Tenha bir yol istediğin gibi kullan arabayı... Sol tarafın deniz kıyısı olacak. Arada denizin sesi de gelecek sağ tarafın orman... Önün ay ışığıyla aydınlanacak sadece sonra durup kıyıya yürüyeceksin kumlara ve ayakkabılarını çıkarıp fırlatacaksın ne olduğu, nereye uçtuğu umurunda olmayacak paçalarını kıvırıp ayaklarını denize sokacaksın... Yürüyeceksin denizin içinde biraz. Ve çakıllar… Canın yanacak ama aynı zamanda hoşuna da gidecek… Denizin üstündeki yansımaları seyredeceksin ve belki de hayatında hiç 2 yi geçemediğin taş sektirme sayını bu taşlarla, burada çok defa sektireceksin...
Dalga yüzüne çiseleyecek ıslanacaksın, biraz sonra da o esintide ürpereceksin... O kadar karanlık ki yıldızlar avuç avuç görünüyor, kumlara yatıp yıldızları seyredeceksin belki biri kayacak ve kollarında olduğun ya da kollarında olan insan için bir dilek tutacaksın... Biran olacak yanında ateşin ve sigaran yolunu kaybetmiş bir martı uçsuza doğru gölgeli uçacak sol tarafından. Sigaranı rüzgârdan hemen yakamayıp lanet edeceksin rüzgâra arkanı dönüp yakacaksın ve o sırada yaktığın ateşte onun yüzünü göreceksin…
Bir ürperti; masum muhtaç ve sevgi dolu muhteşem bir ürperti olacak onda ısınacaksın sevgilinde ısınacaksın… Açıkta kalan yerlerin üşürken ona değen her yerin ısınacak ve çok hoşuna gidecek hep öyle kalmayı dileyeceksin... Sonsuza kadar ama olmayacak. Sen yine de bile bile aynı dileği defalarca dileyeceksin...