Ay Işığı Şiiri - Abbas Yurt

Zifiri bir karanlıkta,
Bir anda kaybetmiştim yolumu...
Tek bir ışık, tek bir yıldız yoktu! ! !
Sanki...
Sanki herşey üstüme geliyordu.
Yalnızlığın ve kaybolmuşluğun vahşi korkusu
çıldırmışcasına benliğimi sararak,
karakış soğunda kalmışcasına tir tir titretmişti ruhumu!

İşte o anda birden bir ayışığı
çıkıverdi kapkara bulutların ardından.
Aydınlattı yönümü,
yok etti içimdeki çaresizlik rüzgarlarını,
sildi, süpürdü, aldı, götürdü
karlar gibi eritti o umutsuzluk dolu dağları.

Bir Nirvana boşluğunda,
yok olmuşluğun girdabında
çaresizce çırpınırken
işte o ay ışığı...
o ay ışığı...
nerde olduğumu görmemi sağladı.
Sanki bir mıknatıs gibi
çekti aldı beni
o ümitsizlik vekaybolmuşluk girdabında.

İşte o ay ışığı var ya o ay ışığı...
o an binlerce güneşe bedeldi!
Tek bir ışığın dahi olmadığı,
çaresizliğin ruhumu ve bedenimi
zangır zangır titrettiği
bir bataklıkta
boğulmak üzereyken
bir ay ışığı tek kurtarıcım oldu...
Teşekkürler ay ışığı sana..teşekkürler! ! !
08.02.2006