Ay ışığı Şiiri - Ozan Oğuz

Ay ışığı vurur geceye,
Bürünmüşken siyahlara
Yemyeşil bir yol aydınlanır usulca
Susamışçasına akar dereler;
Kana kana...
Bilmeden ne zaman duracağını

Ormanda fısıltılar yankılanır
Ay ışığında
Terk edilmiş diyarların çığlıkları
Dağılır rüzgarlarla
Suskun bir nida bırakır doruklara
Süzülen yapraklar karışırken nemli toprağa...

Gece giyinir siyahları
Başlamayan ve de bitmeyen bir matemde.
Ve beyazlı bir kadın dolaşır patikalarda
Ay ışığı dolar bir kadehin içine
Belirir bir gölgenin üzerinde
Dağıtır efkarı mesafelere

Gün doğar gecenin bitiminde
Uyanır kadim bir düş sessizlikten
Sıyırır kederden örtüsünü
Yükselen güneşle diner uğultular:
Umudun eşliğinde öterken kuşlar
Güneş dolar ıslanmış gözlerine
Ve dağıtır hüznü mesafelere