Ay Işığı Şiiri - Ahmet Furkan Köşker

Fışkırırım yerimden, hayali aşk deminden
Söneceksen ruhumu böyle coşkun eyleme
Penceremde beliren hoş bir ziya yüzünden
Işıksız kaldığımı kimselere söyleme

Geceleri dolanır zühreyi andırırsın
Gündüzleri kararır gönlümü kandırırsın
Akşamları belirir türküler yandırırsın
Semaya fer değilsen yıldızları eğleme

Şems gidip ardı sıra kuruyunca sümbüller
Yalnızlığın suyuyla alevlenir kandiller
Gökyüzünden bir füsun arayınca bülbüller
Mecnunun yazgısını bülbüle derk eyleme

Sen düşürdün ardına gönlü hüsnü hayalin
Sen bitirdin bilerek sabrını bu mecalin
Sokaklara yansımaz gayrı senin cemâlin
Damlara bir nur gibi doğmaya meyleymeme

Mazideydi, senin o hüsnünün cama vurup
Derde deva oluşu ve hiç gelmeyen gurup
Şimdi sessiz sedasız ufkun ardında durup
Bir ışıltı bekleyen hanemi seyreyleme

Nerdesin ay ışığı, nerdesin ruhi revan?
Nerdesin gülistanı terk eyleyen bahçıvan?
Beklemekten nagehan hayli solgun asuman
Gideceksen şavkını zulmete zerk eyleme!