Ay Işığı Şiiri - Ahmet Emer

Ay ışığı altında
siyah çocuklar mavi görünür
Bembeyaz sabun köpüğü ağartmasa da siyah tenini
yine de mavi kalır
Mangal yüreği sevgi kavurur ateşte
Kömürü beyaz halkalar içinde kara gözleri

Ezilir renginden
utanır gülerken
Gülmek beyaza özgü sanki
Kızar kendine kara denmesinden
Duyduğu yalnızca kendi kalp atışlarıdır

Sorunlar yumağının çilesini çözerken elleri ayakları
Ağlar göz yaşı dökmeksizin
Anlatamaz derdini
ne dinleyen
ne anlayan bulunmaz
Dolanır içinde suçluluk duygusuyla
savrulur yelin ucunda

Yargılar kendini
davacı o
davalı o
savcısı
yargıcı odur
Annesi bile sevse
Okşasa saçını
yanağını
Seni seviyorum
dese yaşarır
beyaz halkalar içindeki kara gözleri

Durulanmak için daldığı beyaz denizköpüğü vursa da tenine
Ancak ay ışığında mavidir o
Yapmak istediği hiçbir hayali olmadı gerçek
Yaptığı hep başkalarının istedikleridir

Baktı ay ışığında denize
Baktı göğe
Mavi ayda yok oldu karalığı
Deniz mavi
gök maviydi

Baktı aya
ay maviydi
Mavi ayda
ten mavi
deniz mavi
gök mavi!