Ay Işığı Şiiri - Bülent Karaalioğlu

AY ŞİİRİ
NEREDE OLURSAN OL

Kuzeyin en ucundan,
Ayın deniz sularını koşturduğu bir Kentten
Güneydeki bir Kente geldim.
Değişen bir şey yok
Ay her yerde büyülüyeci..
Kara bir kedinin gözlerindeki
Elmaslar gibi parıldıyor.

Yay gibi gerilmiş gecede
Otelin koridorlarından
Bende ayda
Kendimizi sokaklara atıyoruz.
Kadim ve bağrı yanık
Bir tunçla döşendi yollarımız.
Kaçanı kovalamaca oynadık.

Kalenin kadim taşlarını
Daha canlı aydınlatıyor
Kenti,insanlarını ve gizemlerini
Dokunuşuyla büyülemek istiyor.
Bu arkadaşlıktan sıkılmış gibi
Ayrılıyor benden

Sanki..
Kendi tapınağını arıyor
Kırgın bir sesle aydan insana
Neden atalarınız gibi
bana tapınmıyorsunuz.?
İnsan aya derki...
Sen terlemezsin ki.
Hiç bir öpücük soğukluğunu gideremeyecek.

Kendinden emin,
Ay bir kademe daha yükseldi.
Ay der ki insana;
Kentlerin ve insanların gizemleri bende saklı..

Kırık camların gönüllü işbirliği ile
Işıltılar saçan aydan uzun bıçaklar yaparak,
Kalblerimize derinden saplayalım.

30 Mart 1981
Diyarbakır
24 Mart 2018
Sinop..Güncelleme