Ay Işığı Şiiri - Marcelo Vareste

Ay ışığı dolu bir gece
Nice kimseler saklıyor içinde
Bir ben kalmışım uzakta
Yıldızlar gezerken
Eksilmiş ışığımız
Kabul görmemişiz evrende
Ay ise benden bir beden
Bitecek bir ışığın içinde
Dönüyor kendi halinde
Beni de çekiyor içine
Kaybediyor ışığında
Tek bir ışık tanesi olmuşum
Kimseye ulaşamayan
Herkesten kaçan
Eksik bir parçayım sanki
Bir yerde durduracaklar ışığımı
Sınırlar çizilmiş
Bana sorulmadan tabi ki
Uyuyorum ona
Tükeneceğim ana dek
Bekliyorum sabırsızlıkla