Ay Işığı Şiiri - Bayram Atakul

O, bir duygu kadınıydı
Çıkrıkçılar yokuşunda filizlenen
Güneşlenirken, ay ışığını özleyen

Ayışığını gözleriyle içer
Ayışığıyla emzirirdi geceyi

Yıldızları da duyardı
Yapraklarda ay ışığının fısıltısını da

O,hüznün ve zevkin gök kuşağı
Bir renk cümbüşüydü
Dalıp giderdi geceleri gökyüzüne
İç dünyasında yıldız aydınlığı

Dil çıkarırdı hayata ve acılara
Yok değildi küçük dertleri herkes gibi
Ama o dertlerini de severdi

Dolunayı dört gözle beklerdi
Ayışığı gibi susar, ayışığı gibi gülerdi
Gökyüzüne daldı mı geceleri
Kalbi bir yıldıza dönerdi

Yüzünde, durgun bir gölün huzurlu yansıması
Dolunayın baygın, tılsımlı ışığına karışıp
Bir kelebek gibi gökyüzüne uçup giderdi