Ay'ın Şavkı Şiiri - Batur Nafiz Tançağlar

Bu kör geceler eskidi de, havalar soğudu.
Daha karanlığa dökecek dertlerim çoğudu.
Mehtap’ın geleceğinden de umudum yoğudu.
Karanlık ufuğun ardından çıktı ay’ın şavkı...

Çok uzak ufuklardan da Hilal göründü,
İçerim dalgalandı, bir başka hisse büründü.
Rüzgardan kaçan otlar da ayağıma süründü.
Şu yüreğimde, şimşek gibi çaktı ay’ın şavkı...

Durmadı Ay, usulca yukarılara yükseldi.
Aydınlıklar artarken, karanlıklar da eksildi.
Işık geldi içime de, sanki dertleri sildi.
Şu gönlüme de ılık ılık aktı ay’ın şavkı...

Bu ilk akşamda; duygularım, göz yaşlarım seldi.
Ay’ın şavkı da, zifiri karanlıkları deldi.
Ta uzaklardan koştu, kayalıklara geldi
Yamacıma geçti de, bana baktı ay’ın şavkı...

28 Ekim 2010 Perş. 00:18
Bahçelievler / İstanbul