Ay’ın Oğlu Şiiri - Aşkın Güngör

Akşamlar oldum olası hüzünlüdür.
Yıldızlar başarabildiğince sevimli.
Ay olgun.

Bir çocuk keser önümü kaldırım ülkelerinde.
Taşlara basan ayakları üşümüş.
Yüzü solgun.

Küstüğü hayatmışım gibi süzer beni.
Neden bilmem, utanırım.

”Anam olmadı,” der.
”Sarmadı sıcak kucağında beni.
Ay’ı anam belledim.
Babam da öldü ben beşimdeyken.
Nasihat vermeden, tek söz etmeden.
Yıldızları cümleleri belledim babamın.”

Bir damla yaş iner gözünden.

”Ay anam ölmez
ışık elleriyle saçımı okşamadan.
Nasihati bitmez babamın
güneş başka gecelerin ıssızlığına yollamadan.”

Yorgun indirir gözlerini yere.
Ellerini ceplerine kor.
”Paran var mı? ” diye sorarım.
Ay’ı gösterir parmağı.
”Ben bilmem,” der. “Anama sor.”

Akşamlar oldum olası hüzünlüdür.
Yıldızlar başarabildiğince sevimli.
Ay olgun.

Sabah gelir usul usul.
Çocuk gider.

(19.01.1991)