Ay'ın, Batmaya Yakın; O Sarışınlığı…

süzülüp, geldiğim yağmurları bilmezsin

hazîran defterinde, kiraz çatlatan sabahlardan biri

ondan, böyle her ikindi; yüreğime yağmur yağar gibi

içimden söküldü, akşamı karıyorken,

şuradan bir dağın, yorgun işçileri,

el emeği, dil sürçmesi,

bundan, yağmuru anıp, düşündükçe tez vâkitlerde,

çocukluğumun, takılıp, düşmesi

solucanların, topraktaki serencâmına benzetirim,

yenilip, yutulmadan, çiğnendikçe büyüyüp,

şu yaşıma gelişimi;

öyle ya; ben de, böyle hep indikçe; çamur,

çıktıkça; kururdu alnımda, yeniyetme gurur

ellerimden, çok yapraklı bir çiçek;

budanmış elleri özgürlüğümüzün;

önce, tutuşan, ikimiz arasında

sonra, öfkesi soğuyan güneş;

sırtında bıçağın, tâzelediği yarasında,

her şeyi büyüten gözlerimizi unutma,

kendi varoluşlarıyla…

o, geçen yaz mıydı, neydi,

gözüme, apansız bir şey kaçar gibi,

her şeyin, kapıları kilitleyip, gittiği

bir mâviliği açar gibi, ağzı ıslak, posta paketleriyle,

nereye yetişebilirdik sâhi?

yoksa biz, hatırlıyor muyuz hâlâ,

otobüs kokan geceleri?

pantolon cepleri gibi,

senelerdir değişmeyen, mola yerlerini…

hatırla, temmuz ayının ortasında,

o serin Gerede gecesini;

yapışkan dudaklarından ayırırcasına sevgilileri,

mayhoş esintisiyle, o dağınık poyraz

henüz, defteri dürülmemiş mevsimde, o yumuşak ayaz…

anasını çeke çeke, çocukluğuna yetiştiren,

o kız çocuğunu hatırla…

uzun bir yolculuğa çıkılacakmışçasına,

çok hazırlıklı aşka,

yelkenleri şişirilmiş, göçebe dünyâya; o büyük riyâya,

varılmazdı gözlerinden, hiçbir tasarıya;

nûru dökülmüş, keder işlenmiş,

bekârlığın nakışsız sandıklarına

ne zamandır, iyi bir şiire konmak isteyen,

bir kuşu beslemiştim; seni, yüreğimde,

mevsimler, gelip geçiyordu da,

biz, seninle, upuzun bir sonbaharı,

bata çıka yaşıyorduk, neredeyse…

n’apacaksın aşkı, bu vâkitten sonra sevdiceğim,

deli gel, buluşalım, çocukluğumuzu düşürdüğümüz o parkta,

toprağı eşeleyelim, toprağa koşut birer varoluşla…

12 Hazîran 2016 Pazar / İstanbul