Ay'ın Ardından Şiiri - Cenk Yiğiter

Ay'ın Ardından

Ay'ın ardından
Biliyorum
Artık bırakılmamalı
Hiçbir mektubunun elleri
Soldurulmamalı hiçbir yaprak
Düşürülmemeli

Gerekirse, öyle gerekiyorsa illa ki
Kalmamalı geride
Üzerinden geçilmemiş, ayaklarımızla
Ezilmemiş bir sokak

Sokağımın ayı düştüğünde
Yere, hafifçe eğildiğinde, incecik
Ellerini sürdüğünde
Benimkiler solmuştu, bizimkiler
Yorulmuştu

Çünkü ben hep aynı köşesinden düşmüştüm
Evime, öte köşe, gidilmedik kaldı,
Ezilmedik!
Sevilmedik...

Bir gündü bir gün
Bir tarla görmüştüm
Ekin'e çalmıştım ben, Ağustos'ta
Üşüdüm, Şubat'a çaldım
Ölüme çaldım
Kıyısında çaldım, çırptım
Çarptım, durdum
Durundum.

Sonra Cemal'in çocuğu söylerdi ya boyuna mavi
Hani Taranta'nın torunu, Ay'ı bile görmüştü
O çocuk işte o çocuk beni tuttu, silkeledi
Uyuttu. Maviydi, durulttu.

Kaçtım sonra, tarladan göle kaçtım
Ölmüştüm, doğuma çaldım.
Ekin'e çaldım, Şubat'a çaldım.
Çaldım çırptım işte, çaldım çalındım.
Kitab'a çaldım, çocuğa çaldım,
Salınırdı bir çocuk, tepinirdi içimde
Onu birden
Yine...

Sokağımın Ay'ı düştüğünde
Hemen mi doğdu güneş?
Doğmadı.
Karalar mı bağladık peki biz?
Bağlamadık, ne karaları!
Kızıllar bağladık, kızıllar kor kızıllar
Umudun en hayvanından
Salınmamış mıydı bir kere?

Yezit'in torunuyduk belki, öyle doğmuştuk
Ama alnımıza Ali'nin kızılından bağlandı
Büyüdük öylece
Bağlamadık belki de, oradaydı hep
Kor'a çaldı iyice
Al'a çaldı
Ay'a çaldı

Varmak için, oraya
Günahlardan geçtik, hala geçiyoruz
Belki de erdik sonunda
Erdik, erkektik, kadındık,
Çocuktuk, Erdal'dık, Eren'dik...

Ay'ın ardından, biliyoruz
Bundan böyle
Aramayacağız
Ölmesek Apartmanı'nı
Yok böyle bir ev, yok bu biçimde
Bir sokak, varsa bile dönülmez
Hiçbir ucundan, hiçbir köşesinden
Yol vermez
Barikatlar örülmüş etrafına
Barikatlar ayakkabılardan
Değil öyle bir tek ayakkabı gibi,
Tek hani, sokakta başıboş kalmış, ürpertir
Hani öyle değil, milyonlarca
Milyonlarca milyonlarca
Auschwitz'in ayakkabıları onlar

Belki de yıkaydık ya barikatı, geçeydik ya öte yana
Ancak hangimiz
Sığabilirdik ki o sokağa
O eve, o apartmana
Ben mi sen mi biz mi hep mi hiç mi
Memet'in dediği gibi
Biz sığmayız, sığamayız
Bırak öteye geçmeyi
Önce oturduğumuz apartmanların adları değişmeli

Biz kaçmayak yani bir yere,
Kanırta kanırta değiştirmeli
Geceleri bazen, gizli gizli
Yazmalı belki de
Ölmesek!
Tükenmesek!
Elenmesek!
Gücenmesek!

Kızılları bağladık ey Ay!
Batarkenki Kızılların onlar!
Karalar karaladık önce
Sonra boğduk, durulduk
Durunduk!
Karaları burduk, yürerklerimize durduk
Yürerkekleriz biz, yürkadınlar,
Çocuklarız, yükseklere süren ellerini

Yürüyeceğiz yahu!
Bırakmayacağız
Hiçbir köşe hiçbir sokak
Ay'ın ardından
Geçilmedik, Sevilmedik....
07/11/2007