Ay gülü Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

ay gülü benide sarar mı yapraklarıyla?
yaşamın özsuyunu katarım
ay yüzlü yara bende...
yalnızlığa girer gibi soyunurdu gece
duygu giysilerini eynimden...
ve yatak sırtını dönerdi uykuma
uyduramazdım kendimi bu hale...
gece içinde bir ay çiçek iç çekişi
güne bakan yanıyla unutulmaya yazgılanırdı...
oysa nasıl da imkanlıydı karanlık
geceyi işleyebilirdim bir ay tenliye
renklerin bütün sesiyle
ki güneşten derdiğim ellerimle
katardım kendimi...
suyumu suyunda ayaklandırırdım
sırt sırta versinler diye
bir yaman yangında...
sevişme sesi değil midir
bir gecenin yakasına gül gibi takılan
ve geceye en bir yakışan...
değil midir kan kırmızı dudaklarda
gül rengi oynaştıran...
ya ay tenine bir esmerliği
dudaklarımdan kalan erguvan renkli yapraklarla
nakışlasam mor menekşeyle nispet yapsam
zamanı renge boyasam...
ya da gecenin haritasına diri tepeler çizsem
vadiler akarsular dere yatakları...
çizen ellerim yakışmaz mı yüzüne karanlığın
seninle geceye bırakırdım kendimi düşlerimde
kaçınılmaz bir yalnızlığa çıkardı her şey...
tunay adımın anlamı ay ışığı ya
ay çiçeğinin yaprakları düş
diz boyu bakış yığmanın anlamı yok yatağa
başka bir yolu olmalı
yalnızlığın çanlarını susturmaya...
geceyi yalnızladım yine
ama sevdiremedim yalnızlığı
ne bana ne geceye
hepsi buymuş koca düş...