Ay Gider, Gül Kanar Şiiri - Yorumlar

Susmayan kelimeler ve yürek sesi...Başsağlığı diliyorum yüreğine ateş düşen herkes için..Bu acılar böyle etkili şiirler yazdırıyor..Bizler ise hiçbir şey yapamıyoruz susmaktan ve yazmaktan başka.Kutluyorum.

Önce sevgili Gül' ümüzün evladı gibi sevdiği sevgili Uğur' umuza yüce yaratandan rahmetler diliyorum. Mekanı cennet olsun.Ne çok genç can verdik toprağa.

Eyy ülkemizde oynanan drama seyirci kalan ve hatta yangını körükleyen, dahası haince hazırlanan tuzakların düzenleyicisi olanlar... Size sesleniyorum. Siz İnsan mısınız?... Bu insanlıktan nasibini alamamış güruha ne ad versem o adı aşağılamış olurum. Ki onlar kesinlikle insan değiller. Ruhunu şeytana satmış canavarlardır onlar...

Kutluyorum kardeşimin başarılı şiirini.Güzel yarınların şiirlerine Bülent bey. Değerli kardeşim...Esenlikle...

Toplumsal çürümenin ayyuka çıktığı günümüzü , şiirsel bir yaklaşımla ele alıp,başarıyla irdelemeniz çok hoştu..
tebrik ediyorum sevgili dostum.

Hakli dizelere ne denebilir ki; her yönüyle bitmiş insanlık değerli şairin dediği gibi; ....
Hangi söz teselli sabiye güle
Bu andan sonraki ömrü hep çile
O ateş hep yanar dönmez hiç küle
Karayı yüzüne silmiş insanlık! ....
Dilerim daha kötülerini görmeyiz saygı ve sevgilerimle tam puan diyorum.

Bunca tecrübeye bakan kalmamış
Yaşayıp görse de hiç uslanmamış
Başkası yanarken kendi yanmamış
Acıyı yan yana dizmiş insanlık...Bülent ARKAN

En çok üzerinde durup hiç ara vermeden düşünmek zorunda olduğumuz bir konu insanın yaratılış gayesini unuttuk mu ne. Güzel ve bir o kadar da içimizi acıtan bir şiire bir dörtlükle katılmak geçti içimden bir kusur ettikse affola. Tebrik ederim adaşım nicelerinde görüşmek ve düşünmek dileğiyle.

Acı ama yurdumuzun gerçeklerini dile getiren,ahengi,kurgu ve arı bir diliyle kendini zevkle okutturan,titizlikle kaleme alınmış çok anlamlı,çok duygulu güzel bir şiir..Güzel şiiri ve değerli Bülent Bey Kardeşimi yürekten kutluyor,naçizane yazdığım bir dörtlüğümü de günün anısına hitaben yüksek müsadeleriyle bu güzel sayfaya bırkamak istiyorum..

Yıllarca dil döktük yapmayın dedik
her söze de kulak asmayın dedik
sazan olup zoka,yutmayın dedik
ay gider gül kanar,bitmiş insanlık...Mahmut M.Özdemir

Ben bugün buraya geldim! Ama nasıl?
Ben kim miyim?

Hayatı boyunca, kaybetmeye ilk önce hep en sevdiklerinden başlayan biri… Her zaman tek sitemimdi, benim adıma hiç şiir yazılmaması…

Bakın! Yazılmış işte…
Ay’ı sönmüş, bu şiirin yazılma sebebi ve yazıldığı o kanayan Gül benim!

Ben kulaklarımla duyamam, dilimle konuşamam, ellerimle yazamam!
Benim tek rehberim sol yanım!
Bir de gün be gün, her gün gözümün önünden eksilen sevdiklerim…

Bu şiir benim ve bana yazılmışsa, benimde anlatacaklarım, benim de “teşekkür etmek” istediklerim var! Öncelikle bana “kardeşim” diyerek buraya getiren “pak yürekli” insan…

Ömrüne bereket, can dostum, kardeşim, pak yürekli “BÜLENT BAYSAL…”

Uzatıp da sizleri üzersem, lütfen affedin beni…
Buraya geldim çünkü… Öncelikle Uğrumu anlatacağım sizlere… Sonra da tarif edilemez deyip durduğumuz yanmayı ve acıyı tarif edeceğim… Bilmenizi isterim ki tarif edilemez hiçbir şey yoktur hayatta! Bunu şu an edebiyat olsun diye değil, yaşayan biri olarak söylüyorum!

Uğrum…!
O benim evimin eksiği olan dördüncüsü… Göğsüme yatırıp sütümü vermediğim ama canımdan bir parça bilerek sevdiğim evimin Uğru, üçüncü yavru canımdı benim… “Rabia”mızdı o bizim!

Şimdi ise kararan gökyüzünün arkasında… Yüreğinde acı ve gururu aynı anda misafir etmeye çalışan iki anne… Bir baba… Bir kız kardeş ve… Kanadı kolu kırılmış bir kan kardeş bırakarak… Rabbimin “en değerli konuğu”…

Acı, nedir bilir misiniz?
Acı saklayamamaktır!
Tarih 11 Aralık, saat gece 02… O gece sanki herkes sizin yatmanızı engellemek ister gibidir. Sonra bunu haberlerden değil de bizden duysun, bunu söylemek de bana düşer diyen oğlunuzun sizi aramasıyla çalan telefonunuzu açtığınızda, telefonun diğer ucunda duyduğunuz boğuk ve sürekli tekrarlanan;
“Anne!”
“Efendim annem!”
“Anne!”
“Nasılsın oğluşum?”
“Anne!”
“Neden anneden başka bir şey söylemiyorsun?”
“Anne ben!
“Evet sen?”
“Anne ben… Ben!”
“O uçak sesleri ne? Nerdesin sen?”
“Anne ben gidiyorum!”
“Ne oldu, nereye gidiyorsun?”
“Anne ben Eskişehir’e gidiyorum. Uçağım birazdan kalkacak. Benden duy istedim ama bu nasıl söylenir onu bilmiyorum!”
“Neden gecenin bir yarısı gittiğini söyle o zaman. Korkutma beni!”
“Anne kardeşim!”
“Annem ne oldu söylesene!”
“Anne Uğrun! ”
“Uğrum mu? Ne oldu ona?”
Sonra telefonun diğer ucunda ağlayan bir delikanlının öfke ve acı dolu sesi yükselir bir anda…
“Uğursuzlar kardeşimi şehit etmişler anne! Uğrun artık yok! Kardeşim “şehit oldu” anne!”
İşte o an karşınızda ağlayanları görmek acı!

Sonra ne söyleyeceğinizi bilmediğiniz halde annesini ararsınız… Telefonu açan, arayanın siz olduğunu söyleyip de, telefonu aradığınız kişiye verdiğinde hiçbir şey söyleyememektir acı…

Siz konuşamazsınız ama o yaralı “şehit anası” sizin adınıza da konuşur titreyen sesiyle, ağlayan gözleriyle…
“Canım, nasılsın?”
Siz de onunla birlikte ağlamaya başlayınca;
“Sakın ha ağlama! Sen şehit annesisin!” diyerek o acıyla yoğrulmuş gururuna sizi de ortak etmesidir acı!
Sonra bir cümle daha dökülür o “şehit anasının” ağzından…
“Oğlumuz gideli her gün kar yağıyor. Uğur’umuz üşüyor mudur?”
Artık susmaya çareniz var mı? İşte bu çaresizlik de çok acı!
Ağlamamak için kendinizi zorlayarak,
“Ben Uğrumu bu topraklar için “şehit” verdim ama toprağa gömmedim.
O bizim göğsümüzde yatıyor, ben uyursam sen, sen uyursan ben örteriz üstünü. Üşütmeyiz onu!”
“Gül annesinin arayacağını hissetti galiba. Telefon çaldığı an gelip karşıma oturdu oğlumuz. Aradığına sevindi, bir bilsen nasıl da gülümsüyor!”
İşte bu cümleyi duyduğunuz an, her gece sizin rüyalarınızda da “Sakın ağlama, hep gülümse annem!” deyişine verdiğiniz söz yüzünden gözyaşlarınız akmasın diye gözlerinizi sıkı, sımsıkı kapatmak ve gözlerinizi açtığınızda sizin karşınızda da gülümsediğini görmektir acı!

Vatanınıza döndüğünüzde o anneyle karşılaşacağınız ilk andan korkmaktır acı!

Sonra, o sonsuzluk ülkesinin kapısına gelince, sizi bekleyen sonsuzluk taşının önüne gelinceye kadar attığınız her adımın toprağı bile titreteceğini bilmektir acı!

Bütün bunlara dayanabilmektir acı!

Son olarak, ukbanın nazlı gülü “şehidimden” rahmet dualarını esirgemeyen tüm dostlara teker teker dönüp teşekkür edeceğimi söylemek ve buna vesile olan “pak yürekli” dostum Bülent Baysal fiddareyn saadetler duamla sonsuz kez teşekkürler…


Sevgilerimle…

Harika bir şiir okudum,yüreğinize sağlık,sayfamda.

Şehidimize Allah'tan rahmet, sevenlerine ve ailesine baş sağlığı diliyorum. Bir birinden anlamlı ve bir o kadar da harika dizeleri satırlara nakış nakış işleyen kaleminizi kutlarım üstat. Maalesef insanlık bitmiş. Allah kötülere fırsat vermesin. Kaleminiz daim olsun. Saygılar..

Her gün ölüyor insanlık.Kimse kimsenin yarasını sarmaz oldu. Face book da, orda burda 'üzüldük' yazdık , bitti görevimiz. Vazifemizi yaptık sayar olduk kendimizi. Oysa şair diyor ki ;

*
Ama acılara alışılmaz.
Bir şeyler var değişecek!
Bir şeyler var değiştirmemiz gereken.
Önce acılardan başlanacak.__________A. TELLİ

Bir başka Usta da, can havliyle diyor ki ;
*Ne olurdu yani, bir sene de insanlık moda olsa..*____i. Berk

Dilerim biter bu aclar, yeniden moda olur insanlık. Evladını kaybetmiş , yürekleri cayır cayır yanan anlalara sabır diliyorum. Allah onlara kendi sabrından versin.
Toplum olarak yaşadığımız acı günleri, yitirdiğimiz değerleri anlatmış dizeler.

Keşke bu tür şiirler yazılmasa. Gençlerimiz ölümün kucağına düşmese. Analar evlat acısıyla kavrulmasa. Eller birine uzansa, sıvazlasa herkes başkasının yarasını.

Kaleminiz daim, yolunuz açık olsun.Size ve dost kalemlere teşekkür ederim.Saygımla.