Ay Düşüyor Bacama Şiiri - Veysel Çakır

AY DÜŞÜYOR BACAMA
Yeni bir çiçek açar benim gönül bağımda
Derdini veren Mevla çaresini de verir
Huzura kavuşurum sevginin uçmağında
Yüklendiğim buzullar elbette bir bir erir

Gözlerinden okurum konuşma mahsuru yok
Kaşlarının altından çıkar gelir onca ok
Aklıma hüküm koyar seslerin boğuk boğuk
Çok yakında olurum sana gönüllü esir

Dilimi durdursam da durduramam aklımı
Bülbül gibi şakırım hep gizlimi saklımı
Bilmiyorum nereli Vanlı mı Uşaklı mı
Ne yapıp ne edeyim darılacaksa İzmir

Suçsuzum günahsızım bitmek bilmedi sızım
Hiç bahar yaşamadım nihayetsizdir güzüm
Kısaca yapayalnız yetim ve de öksüzüm
Yoksa nasıl çıkardı böylesine bir şiir

Döndükçe aralanır ay düşüyor bacama
Gözlerinin karası merhem olur acıma
Yanılıyorsam eğer vur boynumu acıma
Güneş doğmadan evvel işte doğuyor fecir

Hoşgeldin gül goncası hoş geldin dertli yanım
Yüreğinden yaralı canım cicim ceylanım
Geçmişine küs tutmuş yaralı bir ozanım
Nasıl edilir başka böyle ömür bir tasvir

Yaram ağır olsa da umutlarım tazedir
Benim örtü döşeğim yanağında gamzedir
Girmem için gönlüne istediğim vizedir
Bunca dil döktüm sana edermi ola tesir

Çalıştım anlatmaya hepsini bir nebze
Roket atar diyorsam anlamak gerek füze
Resmimi mi çizdirsem sendeki iki göze
Duyarsa iç geçirsin ikimize med-cezir
Daha nasıl anlatsın sevdasını bu Şair

09/06/2025 Veysel ÇAKIR