Ay, Dolunay Şiiri - Mehmet Keskin

Ay, dolunay
Zaman bir yaz gecesi
Ve ben üşüyorum

Ay, dolunay
Saat gece yarısı
Ve ben, seni düşünüyorum

Ay, dolunay
Geceyi ağartan bir ışık
Dağların göğü çizen gölgesi
Çınar dallarında el sallayan koyu karanlık.
Ve suskun bir yalnızlık ile
Yıldızlara tutunmaya çalışan ben
Hafifçe vuran rüzgara karışan uykusuzluk
İçimde bir huzursuzluk…

Ay, dolunay
Ben üşüyorum
Ve seni düşünüyorum:
Sen de üşüyor musun?
Dolunay vurdu mu yüzüne
Karanlıklarını yırtabildin mi bu gece
Dudaklarından çıktı mı birkaç güzel hece
Çözebildin mi düşüncelerini kemiren birkaç bilmece..?

Ay, dolunay
Ruhumda çatışan bir suskunluk
Etrafımda geceyi sorgulayan durgunluk
Düşüncelerimi zorlayan bir yorgunluk
Boynumu eğen bir kırgınlık ile
Dudaklarımda yudumladığım kırmızı şarap
Ve ben kopamıyorum gecenin ıssızlığından
Ve ben kopamıyorum dolunayın dolu yüzünden…

Ay, dolunay
Ruhumda kopan bir yay
Kulaklarımda uğuldamaya başlayan rüzgarla
Geceden kaçacağım artık duvarların arasına,
Sığınacağım, ılık ve yalnız bir yorganın altına
Bir pes ediş misali
Üşüyorum
Yine düşüyorum
İşte böyle
Ben
Kaçıyorum,
Kaçıyorum nedense…

biradam_x